edin”. Sarban da cavab verib dedi ki, “biz özümüz de bir duaya
möhtacıq”.
Karvan yene yoluna davam etdi. O, böyük sehranın xeyaleti olan Abi Yezid kimi sakitcesine
uzaqlaşırdı.
Biz Reştin küçelerinden keçirdik. Taxta ve palçıqdan tikilmiş komalar üfüqün qabağını kesmişdi.
Burada biz keçen yüzilliklerin nefesini açıq-saçıq duyurduq. Birce baxışla palçıq evleri ve dar küçeleri
nezerden keçirmek olurdu. Burada her şey eyni rengde idi. Şeherde her şey balaca idi. Ancaq
herdenbir komaların arasından baş qaldıran bir mescid gördükde adam sarsılırdı.
Kişiler ülgücle qırxılmış başlarına qabağı andıran yuvarlaq şapkalar qoymuşdular. Onların sifetleri de
adama maskaları xatırladırdı.
Her yer toz, torpaq, natemizlik içinde idi. Bu o demek deyil ki, iranlılar toz, torpaq içinde olmağı
xoşlayırlar. Onlar sadece her şeyi nece varsa, ele de saxlamaq isteyirdiler. Çünki her bir iranlı,
nehayetde her şeyin toza çevrileceyini zenn edirdiler.
Biz balaca bir çayxanada oturub istirahet etdik. Otaqdan neşe iyi gelirdi. Kişiler gözlerini Ninoya
zillemişdiler. Küncde saçları dağınıq, ağzı açıq, dodaqlarından tüpürcek axan ve elinde naxışlı mis
piyale tutan bir derviş dayanmışdı. O, hamıya baxırdısa da, heç kimi görmürdü. Ele bil o var gücünü,
bütün vücud ve şüurunu göze görünmeyen varlığın sesine yöneltmişdi ve o göze görünmeyen
varlıqdan işare gözleyirdi. Birden bire o yerinden sıçrayıb bağırdı:
– Baxın, güneş qerbden yükselir; men onu görürem.
Şeherin valisi terefinden gönderilmiş nümayende çayxananın qapısında göründü:
– Elahezret emr edib ki, bu çılpaq qadının mühafizesi üçün burada keşikçi qoyulsun. O, çadrasız
Ninonu nezere alırdı. Ninonun halı deyişmedi, çünki o, farsca başa düşmürdü.
Geceni şeher valisinin evinde keçirtdik. Seher tezden keşikçilerimiz atları yeherlediler. Çarşab
örtmeyen Nino çılpaq sayıldığı üçün ve elece de ölkeni bürümüş quldurlardan qorunmaq üçün
keşikçiler bizi Tehrana kimi müşaiet etmeli idiler.
Maşın yavaş-yavaş irelileyirdi.

<< 1 ... 162 163 [164] 165 166 ... 227 >>