yalnız bir neçe deqiqeden sonra özüne geldi. Nino qaşqabağını sallayıb güldü:
– Men pulemyotdan qorxmamışam, senin üç, beş, herem xidmetçilerinden mi qorxacaydım – dedi.
Belelikle biz hamımız, axşama kimi bir yerde qaldıq. Çünki Seyid sadece ince bir kişi deyil idi, eyni
zamanda da çox anlayışlı bir insan idi.
O gece yatmazdan evvel herem xidmetçisi alçalmış bir adam kimi mene yaxınlaşıb dedi:
– Ağa, menim cezamı veriniz. Men arvadınızı gözümden qoymalı deyildim. Lakin onun bu derecede
çılğın ve bu qeder yabanı olacağı kimin alğına gele bilerdi. Bu menim günahım, diqqetsizliyimdir ağa.
Özünü son derece günahkar sayan bir insanın ifadesi vardı onun girde sifetinde.
XXIV
Qeribedir! Bibiheybetin neft hopmuş sahilinde son gülle sesini eşiden zaman ele bilirdim ki, men bir
daha özümü xoşbext hiss etmeyeceyem. Lakin Şemiran sarayının gül qoxulu bağçasında dörd hefte
içerisinde özümü vetenimde olduğum kimi tamamen rahat hiss edirdim.
Şehere çox nadir hallarda gederdim. Şeherde dostlara baş çekerdim ve yaxud xidmetçilerimin
müşayieti ile Tehran bazarının qarmaqarışıq yollarında dolaşıb alış-veriş eden adamları seyr ederdim.
Neheng çetire benzer qübbeli bir damın altında dar küçeler, qaranlıq döngelerde gündüzler bele
yanan lampalar, çadıra benzer dükanlar uzanırdı. Bazarda vaxtımı qızıl güller, xalçalar, baş örtükleri,
ipek eşyalar ve zinet şeylerini axtarmaqla, keçirirdim. Onların arasında qızılla işlenmiş güyümler, çox
qedim boyunbağları, bilerzikler, tumac balışlar ve seçme etriyyatlar tapıb alırdım. Aldığım şeylere
uyğun İran tacirlerinin ciblerine böyük gümüş tümenlerim axırdı. Xidmetçilerim Şerqin qeyri adi cahcelallarını
daşıyıb aparırdılar. Bunların hamısı Nino üçün idi.
Xidmetçilerin kürekleri yükün altında iki qat olurdu. Men ise bezi şeyleri almaq üçün hele de bazarda
gezişirdim. Bazarın bir tininde tumac cildli Qurani Kerim ve miniatür resmler satılırdı: birinci resmde
serv ağacının altında badam gözlü bir Şahzade ve onun yanında oturmuş

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 227 >>