çox balaca olduğuna
teeccüb qalmışdım.
Avropa ölkelerinin birinde İran padşahlığını temsil eden kübar bir zat dillenib dedi:
– Men hemişe İrana qayıdan zaman bilin ki, ne qeder memnun oluram. Dünyada ele şey yoxdur ki,
biz İranlılar ona qibte edek. Dünyadakı insanları İranlılar ve Barbarlar deye iki yere ayırsaq zerre qeder
xeta etmerik.
Şahzade elave etdi:
– Bilirsiniz, İranlılarla beraber belke bir neçe hindlini de buraya elave etmek olar. Bir neçe il bundan
qabaq men Hindistanda olduğum zaman, orada da bizim seviyyemize çatmış bir neçe adamlar gördüm.
Tanıdığım bir alicenab hindli çox keçmeden yene Barbar olduğunu bildirdi. O, meni evine yemeye
devet etdi. Onunla bir süfrede oturmuşdum. Tesevvür edin ki, o kahının yarpağını yeyirdi.
Qonaqları dehşet bürüdü. Yanaqları solmuş, başında iri emmamesi olan bir molla yorğun sesle dedi:
– İranlılarla qeyri-iranlılar arasındakı ferq budur.
Dünyada gözelliyi heqiqeten teqdir eden yegane insanlar bizlerik.
Emim onunla razılaşdı:
– Düz deyirsiniz. Meselen, men harada oluramsa olum ses-küylü fabrikden daha çox gözel bir qezele
üstünlük verirem. En gözel şer terzi olan rübaileri ilk defe bizim şer edebiyyatımıza getiren Ebu
Seyidin kafirliyini bağışlayıram.
Emim boğazını arıtladı ve oxumağa başladı.
“Ta medresse ve minare viran neşhud
İn kar kalendari bisaman neşhud
Ta iman kafr ve kaft iman neşhud
Yek bende hakikatan musulman neşhud”.*
- -----------------------
* Ferscadan herfi tercüme:
Ne vaxta qeder ki, medrese ve minare viran olmayıb
Bu qelenderlik işi qanun-qaydaya düşmez.
Nece ki, küfr iman, iman ise küfr olmayıb
Heç bir bende heqiqeten müselman deyil.
----------------------------------------------------
– Dehşetdir, dehşet. Sen bu ahenge bir bax! – deye molla şerin son misrasını tekrar etdi: “Yek bende
hakikatan musulman neşhud”.
Molla ayağa durdu ve zerif lülesi olan gümüş aftafanı götürüb, sendeleyerek otaqdan çıxdı. Bir azdan
sonra o, geri qayıdıb aftafanı yere qoydu.
Bu arada

<< 1 ... 173 174 [175] 176 177 ... 227 >>