zerif bir terzde gülümsedi.
Yemek salonunun qapıları açılıb, biz içeri girdiyimiz zaman gece yarısı idi. Xalıların üstüne böyük bir
süfre serilmişdi. Süfrenin tam ortasında böyük bir mecmeyide plov qoyulmuşdu. Süfrenin üstüne iri ağ
lavaşlar düzülmüşdü. Saysız-hesabsız balaca ve böyük boşqablar süfrenin üstünü doldurmuşdu. Salonun
künclerinde heykel kimi hereketsiz halda duran xidmetçilerin ellerindeki fenerlerden etrafa işıq
saçılırdı. Biz süfrenin etrafında eyleşdik ve süfredeki müxtelif yemekleri növbe ile boşqabımıza qoyub
yemeye başladıq. Oradakı enenelere göre yemeyimizi tez-tez yeyirdik, çünki iranlının heyatda yegane
telesik etdiyi şey, onun yeyin yemesidir. Molla qısa bir dua oxudu.
Qohumum Behram xan yanımda oturmuşdu. O, çox az yeyirdi ve teeccüble mene teref baxırdı:
– İran senin xoşuna gelirmi?
– Beli, hem de çox.
– Burada ne qeder qalacaqsan?
– Türkler Bakını tutana qeder.
– Men sene qibte edirem, Eli xan.
Onun sesi heyranlıq ifadesiyle dolu idi. O, lavaş parçası götürüb bükdü ve içini isti plovla doldurdu.
– Sen pulemyotun arxasında oturdun ve düşmenlerinin gözlerindeki yaşı gördün. İranın qılıncı ise
paslanıb. Biz min il bundan qabaq Firdovsinin yazdığı şerlerden vecde gelirik. Daqiqinin bir rübaisiyle
Rudakinin bir rübaisini derhal bir-birinden seçe bilirik.
Lakin avtomobil yolunu nece tikmeyi ve yaxud alaya komandanlıq etmeyi bilmirik.
“Avtomobil yolları” sözünü eşidende Merdekan yolunda Naçararyanı qovduğum geceni ve ay işığı
altındakı bostanları yadıma saldım. Ne yaxşı ki, Asiyada avtomobil yollarını salmağı heç kim
bacarmırdı. Yoxsa, Qarabağ atı Avropa avtomobilini heç vaxt öte bilmezdi.
– Avtomobil yolları neyinize lazımdır, Behram xan?
– Esgerleri daşımaq üçün yük avtomaşınlarından istifade edeceyik. Bizim dövlet adamlarımız esgerlere
ehtiyacı olmadığını iddia edirler. Heqiqetde ise bizim esgerlere ehtiyacımız var. Bizim pulemyotlara,
mekteblere, xestexanalara, nizama salınmış vergi sistemine, yeni qanunlara ve senin

<< 1 ... 176 177 [178] 179 180 ... 227 >>