yerleşirdi. Orada yastıq ve xalçaların içinde menim Ninom
yatırdı. Belke de azacıq açıq dodaqları ve göz yaşlarından nem olmuş göz qapaqları şişmişdi. Meni
derin bir keder bürüdü. Ninonun gözlerini bir daha güler görmek üçün bazarın bütün lel-cevahiratı
çatmazdı.
İran! Men burada, herem xidmetçileri ve şahzadeler, derviş ve telxekler içerisinde qalmalıyammı?
Qalıb asfalt yollar salmalı, ordu qurmalı, Avropanın bir azacıq da olsa Asiyanın içerisine dartıb
getirmeliyem mi?
Men birden-bire hiss etdim ki, dünyada heç bir şey mene Ninonun güler gözleri qeder qiymetli ve eziz
deyildir. Bu gözler axırıncı defe ne vaxt gülüb? Ne vaxtsa Bakıda, qala divarlarının yanında. Meni
birden dehşetli bir veten hesreti bürüdü. Toz basmış qala divarlarını ve Nargin adasının arxasında
batan güneş gelib gözlerimin önünde durdu. Qurd qapısının altında başlarını aya teref qaldırıb ulayan
çaqqalları gördüm. Bakı yaxınlığındakı düzleri sehradan gelen qum örtmüşdü. Sahil boyunca nefte
hopmuş torpaqlar uzanırdı. Qız qalasının yanında alverçiler sövdeleşirdiler. Nikolay küçesindeki yol
müqeddes Tamara litseyine aparırdı. Litseyin heyetindeki ağacların birinin altında Nino dayanmışdı.
Onun elinde ders kitabı, dolu ve iri gözleri heyretle mene baxırdı. İran güllerinin etri qefleten yoxa
çıxdı.
Etrafımı Bakının tertemiz çöl havası ve xefif bir deniz, qum ve neft qoxusu bürüdü. Uşaq anasını
çağıran kimi men de vetenimi sesleyirdim. Amma sonra artıq o vetenin mövcud olmadığını xatırladım.
Tanrının meni dünyaya getirdiyi bu şeheri heç zaman terk etmeli deyildim. Bir it öz komasına bağlı
olduğu kimi men de köhne şeher qala divarlarına bağlıyam.
Başımı göye çevirib semaye baxdım:
İranın ulduzları şahın tacındakı lel-cavahirat kimi iri ve uzaq idi. Men bu şeherde qeribçilik hissini
indiki qeder heç bir zaman duymamışdım. Men qala divarlarının kölgesinde Ninonun gözlerinin mene
gülümsediyi Bakıya mensubam.
Behram xan elini çiynime qoydu:
– Eli xan, deyesen xeyala dalmısan? De

<< 1 ... 179 180 [181] 182 183 ... 227 >>