terefinden feth edilmiş İrana qarşı gizli, çirkin hereket kimi
başa düşmüşdü. Bu ehvalatdan sonra Arslan ağa özünü eqidesi uğrunda şehid olan bir şexs kimi
qeleme verirdi. O, bir gün meni görmeye geldi ve menim Bakını müdafie ederken gösterdiyim
qehremanlıqların en kiçik teferrüatınadek tesvir edirdi. Onun fikrince guya düşmen regionları yalnız
menim güllemden ölmek üçün, arxasında oturduğum pulemyotun qabağında yürüşle keçiblermiş.
Onun özü ise döyüş zamanı bir metbeenin zirzemisinde gizlenib, xalqı heyecana getiren ateşli
müracietnameler hazırlayırmış. O, müracietnameler heç bir yerde oxunmamışdı. O, bunları mene
oxudu ve xahiş etdi ki, bir qehremanın elbeyaxa vuruşda duyduğu hissleri ona danışım.
Ona şirniyyat yedirdib, qapıya qeder ötürdüm. O, metbee boyasının iyi gelen, qatı açılmamış bir
defteri otağımda qoyub getdi ki, elbeyaxa döyüşünde bir qehremanın keçirtdiyi hissleri oraya yazım.
Defterin ağ vereqlerine baxanda, Ninonun kederli baxışlarını yada salıb, qarmaqarışıq heyatımı
düşünerek qelemi ele aldım. Amma bir qehremanın elbeyaxa döyüşde neler duyduğunu yazmaq
niyyetinde deyildim. Eksine, bizi – Nino ile meni Şemiran sarayının etir saçan bağçasına getirib
çıxardan ve onun gözlerinden sevinci yox eden yolu cızmaq üçün qeleme el atdım.
Bağçada oturub İranın qamış qelemi ile yazımı yazmağa başladım. Hele mekteb illerinde yazmağa
başladığım xatirelerimin dağınıq qeydlerini seliqeye salırdım. Bütün keçmişim gözlerimin qabağında
canlandı. Seyid Mustafa otağıma girib, çopur sifetini çiynime toxundurana kimi keçmişin xeyalına
dalmışdım.
– Seyid, – dedim – menim heyatım qarmaqarışıq hala düşüb. Cebhe yolu bağlıdır. Nino gülmesini
unudub, men de qan yerine mürekkeb axıdıram. Axı ne etmeliyem, Seyid Mustafa?
Dostum sakit ve böyük maraqla mene baxdı. Onun eyninde qara libas var idi, özü de arıqlamışdı. Arıq
vücudu ele bil sirli bir yükün altında bükülmüşdü. O, eyleşib dedi:
– Ellerinle heç bir şey ede bilmezsen, Eli xan. Lakin insanın

<< 1 ... 185 186 [187] 188 189 ... 227 >>