gümüş Aslanın kölgesinde oturub, keyf çekmeyimden xecil
olurdum. Men özüm de burada qiymetli ve qayğı ile qorunan zerif bir eşya idim.
Bir Şirvanşirin aqibeti bir zaman debdebeli saray rütbesi almaq, en ince hisslerini klassikcesine
meclislerde ifade etmek idi.
Divardakı gümüş Aslan mene dişlerini ağardırdı. Araz çayı üzerindeki serhed körpüsü bağlanmış idi.
İran torpağından Ninonun ruhuna yollar da mövcud deyildi.
Men esebi halda tesbehi çevirmeye başladım. Bu anda tesbehin sapı qırıldı ve kehreba muncuqlar yere
sepelendi.
Uzaqdan şeypur sesi gelirdi. Bu ses, gözegörünmezin xeberdarlığı qeder qorxunc ve cazibedar idi.
Pencereye yaxınlaşdım. Güneşin son şüaları altında tozlu yolların donuq bir parıltısı var idi. Güneş düz
Şemiran sarayının tepesinde dayanmışdı. Tebilin sesi yavaş-yavaş yaxınlaşırdı. Onun sesini yüzlerle,
minlerle adamların tekrar etdiyi “Şaxsey... Vaxsey. Şah Hüseyn... Vay Hüseyn” sözleri müşayiet edirdi.
Döngeni dönende qarşımdakı yolda bir izdiham göründü. Qızılla işlenmiş üç neheng bayraq, qüvvetli
ellerde daşınaraq izdihamın başı üzerinde dalğalanırdı. Bayraqların birinin üzerinde böyük qızıl
herflerle Allahın yer üzündeki istekli bendesi Elinin adı yazılmışdı. İkinci bayrağın qara mexmer
parçası üzerinde sol elin şekli çekilmişdi.
Bu, Peyğemberin qızı Hezreti Fatimenin eli idi. Üçüncü bayraqda ise böyük herflerle yalnız bir söz
yazılmışdı: “Hüseyn”, Peyğemberin nevesi, varisi, şehid Hüseyn.
İzdiham ağır addımlarla küçeden keçirdi. İzdihamın qabağında qara matem libası geymiş, kürekleri
çılpaq ve ellerinde ağır zencirler tutmuş, günahlarını tövbe eden dindarlar gedirdiler. Tebilin ahengine
uyğun olaraq onlar ellerini qaldırır ve zencirler onların qanayan çiyinlerini zolaq-zolaq edirdi. Onların
dalınca bir yarım daire şeklinde iki addım ireli bir addım geri atan enli kürekli kişiler gedirdiler.
Onların yol boyunca boğuq sesle “Şaxsey... Vaxsey” çığırtıları küçeni bürümüşdü ve her çığırtı sesi
gelende onlar yumruqları ile

<< 1 ... 190 191 [192] 193 194 ... 227 >>