berkden çılpaq tüklü sinelerine vururdular. Onların ardınca bellerine
yaşıl qurşaq bağlamış ve Peyğember neslinden olan seyidler gedirdiler. Dallarınca ağ kefene bürünmüş,
başları qırxılmış ve ellerinde uzun xencerler tutmuş Meherrem şehidleri gelirdi. Onların siması qezebli
idi, ele bil onlar başqa bir dünyaya qerq olmuşdular. “Şaxsey... Vaxsey...” Xencerler göye qaldırılıb,
qırxılmış kellelere endirilirdi. Şehidlerin bürünmüş kefenleri qan içinde idi. Şehidlerin birinin başı
gicellenib yere yıxıldı. Onun yanında geden dostları dodaqlarında ilahi bir tebessüm olan adamı
izdihamın içinden çıxartdılar.
Men pencerenin qabağında durmuşdum. Birden bire, indiyedek mene melum olmayan bir hiss meni
caynağına aldı. Bu hiss menim ruhumda xeberdarlıq kimi seslenirdi ve fedakarlıq arzusu içimi
doldururdu. Men küçedeki tozların üstüne tökülmüş qan damlalarını gördüm. Şeypurun cazibedar sesi
ise insanları qurtuluşa çağırış kimi sesleyirdi. O an gelmişdi: Gözügörünmezin sirri, xilasa aparan
kederin darvazası bu idi. Men dodaqlarımı sıxdım. Hüseynin bayrağını daşıyanlar qabağımdan
keçdiler. O biri bayraqda Hezreti Fatimenin elinin şeklini gördüm ve bütün aşkar olan şeyler
gözlerimin qabağından çekildi.
Tebilin sönük sesini yene eşitdim ve bu ses içimde vehşi bir qışqırığa çevrildi. Men de bir an içerisinde
izdihamın bir hissesine çevrildim. Men enli kürekli adamlarla eyni qaydada irelilemeye başladım ve
menim iri yumruqlarım çılpaq sineme zerbe endirirdi. Bir az sonra yarı qaranlıq olan bir mescidin
serinliyini hiss etdim ve İmamın nale çalan ezanını eşitdim.
Biri mene qalın bir zencir verdi ve men küreyimde giziltili bir ağrı hiss etdim. Bir neçe saat keçdi.
Qabağımda geniş bir meydan vardı. İndi ağzımdan vehşi ve sevinc dolu haray çıxdı: “Şaxsey...
Vaxsey...”.
Üzü ezilmiş bir derviş gelib durdu qarşımda. Bürüşmüş derisinin altından onun qabırğaları görünürdü.
İzdihamda iştirak eden minlerce adamların gözlerinde bir inadçılıq ifade olunurdu.
Meydanın

<< 1 ... 191 192 [193] 194 195 ... 227 >>