qanlı çiyinlerime vahime ile baxırdı.
-Nino, ne olub axı?
-Men sene nifret edirem.
O, divanın küncüne qısıldı, baldırlarını özüne doğru qatlayaraq çenesini dizlerine dayadı. Onun göz
yaşları bir anlığa dayandı. O, qemli gözlerile bir yabançıya baxan kimi mene baxdı. De görüm ne
etmişem, Nino?
O, ahengsiz, xeyala dalmış terzde danışmağa başladı:
-Sen mene üreyini açıb gösterdin, Eli xan. Men valideynlerimin evinde idim. Biz çay içirdik, bir ara
Hollandiya konsulu bizi Top meydanındakı evine devet etdi. O, Şerqin barbar dini merasimlerini bize
göstermek isteyirdi. Biz pencerenin qabağında dayanıb yanımızdan keçen teessübkeşlerin dalğasını seyr
etmeye başladıq. Men şeypur sesini eşitdim ve vehşileşmiş sifetleri gördüm. Üreyim bulandı. Konsul
“işgence çılğınlığı” deyib pencereni bağladı, çünki bayırdan ter ve çirk iyi gelirdi. Biz birden-bire vehşi
qışqırıqlar eşitdik. Tez eşiye baxdıq ve orada cır-cındır içinde olan bir dervişin özünü atın ayaqları
altına atdığını gördük. Ve sonra... Sonra konsul elini uzadıb teeccüble dedi: “Bu, o...?” lakin o,
cümlesini bitirmedi. Men onun işare etdiyi yere baxdım. İzdihamın içinde sine döyen ve zencirle
küreklerini zolağ-zolağ eden bir yerlini gördüm. O yerli sen idin, Eli xan! Men fanatik bir barbarın
arvadı olduğum üçün utanıb yere girdim. Men senin bütün hereketlerini izleyirdim ve konsulun
acıyan baxışlarını hiss edirdim. Ondan sonra oturub çay içdik ve yaxud yemek yedik – deqiq yadımda
qalmayıb. Men güc-bela ile özümü orada saxladım, çünki bizi ayıran uçurum qefleten gelib gözlerimin
qabağında durdu. Eli xan genc Hüseyn bizim xoşbextliyimizi mehv etdi. Men seni fanatik barbarların
arasında görürem ve heç vaxt sene başqa gözle baxa bilmeyeceyem.
O, susdu ve kederli tövrde oturdu. Nino ezab çekirdi, çünki men öz vetenimi ve dincliyimi
gözegörünmezde tapmaq isteyirdim.
-İndi ne olacaq, Nino?
-Bilmirem. Biz artıq xoşbext ola bilmeyeceyik. Men buradan çıxıb uzaqlara getmek isteyirem. Ele bir
yere

<< 1 ... 194 195 [196] 197 198 ... 227 >>