Eli xan. Men çox böyük axmaqlıq etmişem. Bilmirem neye göre fikirleşdim ki,
sen asanca her şeye, her yere alışa bilersen. Biz burada qalırıq, bir daha Paris barede söhbet etmeyek.
Sen Asiyalı şeherini mühafize et, men de avropalı evimi.
O, meni mehribanlıqla öpdü.
-Nino, menim kimi adama arvad olmaq çox çetindir?
-Yox, Eli xan, heç de çetin deyil.
O, barmaqları ile üzümü sığalladı. Menim Ninom heqiqeten çox mehriban qadındı.
Men bilirdim ki, onun heyatının en gözel xülyasını yoxa çıxarmışam. “Nino” dedim, – körpemiz
doğulduğu zaman seninle birlikde Parise, Londona, Berline, Romaya gederik. Axı biz hele toy
seyahetine çıxmamışıq. O seyahetde senin haradan xoşun gelse, bütün yayı orada qalarıq. Ondan sonra
da her il Avropaya gederik. Amma evimin vetenimde olmasını isteyirem, çünki men çölümüzün,
şeherimizin ve güneşimizin övladıyam.
-Beli, dedi Nino. – Özü de sen çox yaxşı övladısan, biz Avropanı unutmalıyıq. Lakin qarnımda
daşıdığım balam ne çölün, ne de qumun övladı olmalıdır. Bu uşaq sadece, Eli ile Ninonun övladı
olacaq. Razısan?
-Beli, razıyam – dedim. Bununla men, bir avropalının atası olmağa razılıq verirem...
XXIX
Senin doğulmağın çox çetin olmuşdu, Eli xan. O zamanlar biz hamile qadınlarımızın yanına avropalı
hekimler çağırmazdıq.
Atamla evimizin damında oturmuşduq. O, qemgin sesle yavaşcadan danışırdı: Ananın doğum sancıları
çox qorxunc bir hal aldığı zaman biz ona firuze ve almas tozu verirdik. Lakin bu tozların ona kömeyi
olmadı. Nehayet sen dünyaya geldiyin zaman mömin ve cesur olasan deye, biz senin göbek bağını evin
gündoğanına baxan divarından qılıncla Quranın arasından asdıq. Sonra sen onu illerle bir talisman
kimi boynunda gezdirdin ve xesteliyin ne olduğunu bilmedin. Lakin, sen üç yaşına çatdığın zaman
boynundakı göbek bağını çıxardıb atdın ve o günden etibaren tez-tez xestelenmeye başladın. Xesteliyi
senden uzaqlaşdırmaq üçün evvelce otağına şerab ve şirniyyat qoyduq. Bir xoruzu rengleyib otağına
buraxdıq, amma xestelik

<< 1 ... 212 213 [214] 215 216 ... 227 >>