ve
saraylarda yeni şerqilerini ve mahnılarını oxuyardılar. Qarabağda üç kend vardı ki, orada ancaq sırf
aşıqlar yaşayırdılar. Şerqin ta qedim zamandan şeriyyete hörmet beslemesinin elameti olaraq yerli
feodallar onları vergiden azad etmişdiler.
Bu kendlerden biri de Daş kend idi.
Bu kend sakinlerinin adi kendli olmadıqlarını müeyyen etmek üçün onlara birce defe baxmaq kifayet
idi. Onların kişileri uzun saç buraxırlar ve ipek kaftanlar geyirler. Qadınları ise qemgin baxışlarla
kişilerinin dalınca gedib musiqi aletlerini daşıyardılar. Aşıqları heyran-heyran dinlemek üçün Daş kend
Şuşadan gelmiş dövletli müselmanlar ve ermenilerle dolu idi. Tamaşaçı kütlesi kendin esas
meydançasında toplaşmışdı. Meydanın ortasında ise bir-birile amansız döyüşe hazır olan iki igid aşıq
dayanmışdı. Onlar burunlarını çekerek – bir-birlerine nifretle baxırdılar. Esen külek onların saçlarını
yelledirdi. Aşıqlardan biri qışqırıb dedi: - Senin paltarından tezek iyi gelir, sifetin donuz sifetine
benzeyir, istedadın en nazik tükden de nazikdir ve sene bir az pul verseler özün haqqında tehqiramiz
şer yazarsan”.
O biri aşıq acıqlı-acıqlı sesini ucaldaraq dedi:
- Senin paltarın telxek libasına benzeyir, sesin de xedimağanın sesini xatırladır. Menim istedadım
yoxdursa, senin de şairliyin yoxdur. Sen ancaq menim dolu süfremden atılan törtöküntülerle
yaşayırsan.
Aşıqlar get-gede qızışaraq bir-birlerini iyneli sözlerle tehqir edirdiler.
Nehayet meydana ağ saçlı nurani bir qoca geldi. O, aşıqlar arasındakı yarışma üçün iki mövzu elan
etdi:
Mövzulardan biri “Araz üzerinde ay”, digeri ise “Ağa Mehemmed şahın ölümü” idi.
Aşıqlar başlarını göye çevirib şerlerini oxumağa başladılar. Onlar oxuyurdular ki, Ağa Mehemmed şah
kişilik gücünü yeniden qaytarmaq üçün Tiflise, kükürdlü vannalar qebul etmek üçün gedir. Ona
kükürtlü vannalar da kömek etmeyende Xedim ağa şeheri yerle-yeksan etmiş ve bütün qadın ve kişileri
vehşicesine öldürtmüşdü. Lakin dala qayıdan zaman tale onu Qarabağa

<< 1 ... 35 36 [37] 38 39 ... 227 >>