aşıq dillendi: - ”Ramazan ayında” esrarengiz bir gece vardır. Ona Qedir gecesi deyirler. Bu
gecede tebiet bir saatlığa yatır. Çaylarda sular axmır, cinler, şeytanlar xezinelerin keşiyinde durmurlar.
Çemenlerde otların artdığını ve ağacların danışdığını eşitmek olur. Çaylardan su perileri yükselir ve o
gecede dünyaya gelen adamlar alim ve şair olurlar. Qedir gecesinde aşıq gerek bütün şairlerin hamisi
olan İlyas peyğemberi çağırsın. Peyğember düz vaxtında peyda olur ve öz camından aşığa su verib
deyir: - Bu günden etibaren sen esl aşıqsan ve yer üzünde her şeyi menim gözlerimle göreceksen.
Buna nail olan aşıq her ünsüre hakim olur: bütün insanlar ve heyvanlar, külekler ve denizler onun
sesine baş eyir, çünki onun sesinde artıq peyğemberin qüdreti ve gücü vardır.
Acıqlı aşıq yere oturdu, üzünü elleri arasına aldı ve birden bire hönkür-hönkür ağlamağa başladı.
- Amma Qedir gecesinin hansı gece olduğunu ve bu gecenin hansı saatında yatmaq lazım olduğunu
artıq heç kim bilmir. Buna göre de bu dünyada esl aşıq qalmayıb.
Dünyada tenha qalmış acıqlı aşıq ayağa durub qemgin ve qaradinmez halda Qarabağın yaşıl cennetini
bir sehra canavarı kimi terk etdi.
VI
İsa bulağı öz yatağında şırıltıyla axırdı. Onun etrafındakı ağaclar yorğun müqeddesler kimi başlarını
göye qaldırmışdılar. Cenuba doğru çoban yaylaqlarını xatırladan yam-yaşıl otlaqlar üfüqe doğru uzanıb
gedirdi. Şuşa tepelerin ardında qalmışdı. Şerqde ise Qarabağ tarlaları Azerbaycanın tozlu çölleri içinde
gözden itirdi. Zerdüşt ateşlerinin qızğın nefesi, çöl küleklerinin qanadlarında düzenliyi süpürürdü.
Etrafımızdakı qorunan meşede en kiçicik yarpaq bele terpenmirdi. Qedim zemanelerin ilaheleri
buraları terk edib getmiş olsalar da füsunkarlıqları sanki hele de qalmışdı. Bizim tonqalın ateşi de bu
müqeddes yerle ehd-peyman olsun deye yandırılmış neçe-neçe ocaqlardan çox gerilere qalmışdı.
Rengareng xalılar dairevi şekilde tonqalın etrafına serilmişdi. Xalıların üstünde men kef çeken
gürcülerle bir

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 227 >>