qalırdı.
Meşelikde kef meclisi düzelden tekce biz deyildik. Meşe saysız-hesabsız ocaqların işığına qerq
olmuşdu. Çünki bütün şuşalılar her hefte müxtelif bulaqların başına yığılırlar. Kef meclisleri seher
açılana qeder davam edirdi. Müselmanlarla Xristianlar müqeddes meşeciyin bütleri xatırladan
ağaclarının kölgesi altında şenlenirdiler.
Men, yanımda oturan Ninoya baxdım. O, ağsaçlı Didiani ile söhbet edirdi. Bu da adet ve enenenin bir
elameti idi: qocalara hörmet, cavanlara mehebbet...
Didiani dillendi:
- Siz gerek bir fürset tapıb, menim Zuqdidi yay malikaname gelesiniz. Malikanem Rion çayının
qırağındadır. Bir zamanlar bura Medeanın kölelerinin qoyun yunları ile qızıl tozlarını yuduqları yer idi.
Eli xan, siz de gelin. Siz Minqreliyanın balta deymemiş tropik meşelerini ve qedim ağaclarını
görersiniz.
- Memnuniyyetle, möhterem Didiani, gelerem, amma ağacları görmek üçün yox, size göre gelerem.
- Neye göre ağacların eleyhinesiniz? Menim üçün ağaclar Kamil heyatın tecessümüdür.
Nino söhbete qarışdı:
- Eli xan xeyaletlerden qorxan uşaqlar kimi ağaclardan qorxur.
- Ele deyil canım, - dedim. Ancaq sizin üçün ağaclar ne qeder ezizdirse, menim üçün de bir o qeder
çöller ezizdir. Möhterem Dadiani, ağacların olduğu dünya meni karıxdırır. Bu dünya vahime, cin ve
şeytanlarla doludur. Üstelik meşelerin içi qaranlıqdır. Güneşin şüaları ağacların kölgesinde yox olur.
Meşelerin qaranlıqları meni sıxır, budaqların xışıltılarını eşidende ise qelbime hüzn çökür. Men, sade
şeylerden xoşlanıram: küleklerden, qumlardan ve daşlardan. Çöl bir qılınc zerbesi kimi sadedir.
Meşeler ise Qordiy düyünü (1) kimi dolaşıqdır. Men meşenin içine girdiyim zaman çaşıb yolumu tam
itirirem, möhterem Didiani.
- ----------------------------------
1. Dolaşıq, cencelli mesele. Red.
---------------------------------------
Didiani fikirli-fikirli mene baxıb dedi:
- Sizde çöl adamının ruhu var. Görünür, insanları bölmek üçün yalnız bir doğru üsul vardır: insanları
meşe

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 227 >>