elini penceyinin iç cibine saldı.
Atdan düşüb dama çıxan pillekende oturdum. Sebirsizlikle Ninonun gönderdiyi etirli mektubunu açıb
oxumağa başladım. Nino mektubu uşaq kimi iri herflerle yazmışdı: “Ezizim Eli xan! Müharibe
başlayana qeder Bakıya qayıtmalı olduq. Sene xeber vermeye vaxtım olmadı. Menden incime.
Esebileşme. Ağlayıram ve seni sevirem. Yay mövsümü hiss edilmeden başa çatdı. Tecili arxamca gel.
Seni gözleyirem ve hesretini çekirem. Yol boyunca yalnız seni düşüneceyem. Atam müharibenin çox
yaxın zamanda sona yeteceyine ve bizim terefin qelebe çalacağına inanır. Menim ise bu qarışıqlıq
içinde halım çox pisdir. Senden xahiş edirem Şuşa bazarına gedib mene oradan bir xalı alasan. Onu
almağa vaxtım olmadı. Xalının üzerinde rengareng kiçik at başının naxışı olsun. Öpürem seni. Bakıda
hava çox isti olmalıdır”.
Senin Ninon”.
Mektubu qatladım. Eslinde her şey öz qaydasında idi. Yalnız men qaydada deyildim. Men, Eli xan
Şirvanşir, özüme yaraşan bir qaydada şeher belediyye reisinin yanına gedib onu müharibe münasibetile
tebrik etmek yaxud Şuşa mescidlerinin birine gedib, çar ordusunun zeferi üçün dua edib xeyir – dua
almaq evezine, deliqanlıqla atıma minib dereye çapdım.
Men dama çıxan nerdivanın bir pillesinde oturub ireliye baxmağa başladım. Men heqiqeten özümü
sefeh kimi apardım. Elbette, herhansı bir ölkede müharibe getdiyi zaman sevgili birinci növbede,
sevgilisinin yanına getmelidir, daha oturub etir iyi saçan mektublar yazmamalıdır. Amma müharibe
bizim ölkede getmirdi, müharibe Rusiyada idi. Bunun mene ve Ninoya çox az dexli var idi. Buna
baxmayaraq içimde güclü bir hirs var idi. Men tecili evine qayıdan yaşlı Kipianiye ve müqeddes Kraliça
Tamara litseyine hirslenmişdim. Çünki onlar müharibe zamanı qızlara özlerini nece aparmağı öyrede
bilmemişdiler. Her şeyden evvel ise ad-sanımı unudaraq özümü Ninoya tez çatdırmaq üçün
telesmeyime baxmayaraq onun xebersiz çıxıb getmesine qezeblenmişdim. Mektubu tekraren bir neçe
defe oxudum. Birden

<< 1 ... 50 51 [52] 53 54 ... 227 >>