hissedir”.
Sonra üzümü İlyas beye çevirdim:
- Sen mene deye bilersenmi “Ateş ne demekdir?”
İlyas bey bir avtomat kimi cavab verdi: “Ateş, barıt qazının kömeyi ile güllenin lüleden çıxmasına
deyilir”.
Bu sual-cavab oyunu bir müddet davam etdi. Biz elmin bütün qaydalarına riayet edib düşmeni mehv
etmeyin ne qeder çetin olduğuna ve bu senete bizim ölkede hele de çox sethi emel edildiyine heyret
edirdik.
Sonra Memmed Heyderle İlyas bey sevincinden vecde gelib gelecek herbi emeliyyatlardan danışmağa
başladılar. Düz bir saatlıq xülyaperestlikden sonra her ikisi bele neticeye geldiler ki, her bir esger öz
xeritesini arxa çantasında daşımalıdır. Bunu deyenden sonra onlar merhemetli baxışlarını mene
zillediler.
Memmed Heyder söze başladı:
- Men zabit olduğum zaman, sen gerek küçede gederken mene yol veresen ve mene böyük hörmet
gösteresen. Çünki men cesur qanımla senin tenbel gövdeni müdafie edeceyem.
- Sen zabit olana qeder müharibe çoxdan sona çatmış olacaq, almanlar da Moskvanı tutacaqlar.
Menim bu qenaetim gelecek iki qehremanımın keflerini heç de pozmadı. Çünki müharibede kimin
qalib çıxacağı menim kimi onları da maraqlandırmırdı. Bizimle döyüş meydanı arasında dünyanın
altıda biri qeder böyük bir mesafe var idi. Almanlar bu qeder ucsuz-bucaqsız yeri tuta bilmezdiler.
Eger almanlar lap bu qeder yeri tutsaydılar da, bizim üçün ferqi yox idi. Çünki bir xristian hökmdarın
yerine o biri xristian bize hökmranlıq edeceydi. İlyas bey üçün müharibe bir mecare idi. Memmed
Heyder üçün ise mekteb heyatını şerefli bir şekilde başa vurub, özüne bir kişi seneti seçmek fürseti idi.
Elbette onların her ikisinden yaxşı cebhe zabiti çıxardı. Men buna emin idim. Çünki xalqımızda
igidlik ve cesaret kifayet qederdi. Amma ne fayda? Bu sualı ne İlyas bey ve ne de Memmed Heyder bir
kere de olsun soruşmurdular. Menim xeberdarlıqlarımın hamısı tam boşa çıxdı. Çünki onların her
ikisinde Şerqlilerin qan içerliyi hevesi oyanmışdı. Onu söndürmek artıq mümkün deyildi.
Bu

<< 1 ... 62 63 [64] 65 66 ... 227 >>