kimi parıldayırdı. Bezi qadınların ise kürekleri ve qolları çılpaq olduğundan salonda heyecan
yaranırdı. Tamaşaçıları sehneden qaranlıq bir uçurum ayırırdı. Bu qaranlıq uçurumda utancaq kimi
görünen musiqiçiler oturub ellerindeki musiqi aletlerini kökleyirdiler. Teatrın salonunda pıçıltıların
sesi, proqram vereqlerinin xışıltısı ve yelpiklerin tıqqıltıları bir-birine qarışmışdı. Bir neçe deqiqeden
sonra Bakı şeher opera teatrında “Yevgeni Onegin” tamaşası başlanmalı idi.
Nino yanımda oturmuşdu. Onun zerif siması mene teref yönelmişdi. Onun dodaqları nem, gözleri
quru idi. O qeder de danışqan deyildi. İşıqlar sönen kimi qolumu Ninonun çiyinlerine qoydum. Nino
başını yana çekdi, ele bil ki, bütün fikri Çaykovskinin musiqisinde idi. Yevgeni Onegin şahane
görünüşü olan kostyumu ile sehnede gezir, Tatyana da ariyasını oxuyurdu.
Men operanı hemişe dram teatrından üstün tutardım. Çünki operadakı hadiseler, dramdakılara
nisbeten besit idi ve çoxu da evvelceden belli idi. Dram teatrında ise sehnedeki hadiseleri adam nece
olsa da bilirdi. Musiqi gurultulu olmadığı zaman operaya heç bir etirazım yoxdu. Lakin dramda olub
biten qarmaqarışıq, qeribe hadiseleri izlemeye çox zaman hedden artıq vaxt serf edirdim. Salonda
qaranlıqdır. Men gözlerimi yumduğum zaman qonşularım ruhumun bir musiqi okeanının ovsunlu
derinliklerine batdığını düşünürdüler.
Bu defe gözlerimi yummadım. Ninonun zerif profili arxasında parterin birinci cergelerinde oturanları
nezerden keçirirdim. Üçüncü cergenin ortasında qoyun gözlü ve filosof alınlı bir kök adam oturmuşdu.
Bu, Şuşanın zadegan ermenilerinden olan Melik Naçararyan idi.
Bax, Naçararyan oradadır – deye Ninonun qulağına pıçıldadım.
Ay barbar, sehneye bax, etrafa yox, - deye Nino pıçıltı ile cavab verdi, amma buna baxmayaraq özü de
göz ucu kök ermeni terefe baxdı.
Naçararyan oturduğu yerde başını çevirib dostcasına salam verdi. Teneffüsde Ninoya şokolad almaq
üçün bufete getdim. Bufetin qarşısında Naçararyanla qarşılaşdım.

<< 1 ... 66 67 [68] 69 70 ... 227 >>