qaldırdım. Yandakı otağa keçib ikinci hovuzun
soyuq kükürdlü suyuna girdim. Birden-bire soyuq suyun içine girende bir an nefesim tutuldu. Bir
azdan sonra ezelelerim yumşalmağa başladı. Ağ bir qetfeye bürünüb dala qayıtdım. Qohumlarımla
Mekisse ümid dolu gözlerle mene baxırdılar. Men çox ciddi bir terzde dedim ki, “acmışam” ve bardaş
qurub oturdum.
Qohumlarım “o sağalıb” deye birge seslendiler ve “tez qarpız, pendir, xiyar, göyerti, çörek ve şerab
getirin!” dediler.
Müalicem qurtarmışdı.
Biz hamamın giriş salonunda oturub, yemek-içmekle meşğul olduq. Bütün yorğunluğum ve zeifliyim
keçib getmişdi. Buz kimi qarpızın qıpqırmızı şirin dilimi bedenimdeki kükürd iyisini aparmışdı.
Qohumlarım da ağ “Napareyli” şerabını qurtum-qurtum içirdiler. “Görürsen de!” deye Dodiko söze
başladı, amma sözünü bitirmedi. Çünki bu birce “görürsen de” sözü her şeyi ifade edirdi. Ölkelerinin
kükürdlü su vannasından duyulan qürur, gürcü qonaqperverliyinden “ziyan görmüş” qonaqlara qayğı
hissi ve Dodikonun müselman qohumunun zeifliyinden ötrü boynuna götürdüyü mesuliyyet hissi bu
bir kelme ile ifade olunurdu.
Ziyafet süfremize çoxlu adam qoşulurdu. Çılpaq qonşularımız şerab şüşelerini ellerinde silah kimi
tutub süfremize yaxın gelirdiler. Knyazlar, onların borc verenleri, asan varlanmaqyolunu axtaran
adamlar, bilici kişiler, şairler ve dağ yerlerinden gelen mülk sahibleri... gürcü beraberliyinin şen bir
simvoluhalında gelib bizimle bir süfre başında oturdular. Bu artıq hamam deyildi, daha çox klub,
qehvexana ve yaxud da çılpaq, gülmeli adamların, qayğısız, güler gözleri olan insanların yığıncağı idi.
Balaca gözlü kök bir kişi söze başladı:
– Osmanlılar gelirler. Eşitdiyime göre bir alman generalı ele bir top getirib ki, onu atanda mermi düz
gelib Tiflisdeki Sion mebedine deye biler.
– Siz yanılırsınız, knyaz, – deyebaşqası cavab verdi.
– Bu topu hele düzeltmeyibler. Onu düzeltmeyi planlaşdırıblar. Eger top hazır olsa bele, onunla Tiflisi
vurmaq olmaz.Almanların

<< 1 ... 98 99 [100] 101 102 ... 227 >>