Belece, Aynur müdafie ederek universiteti qırmızı diplomla bitirdi.
Sabah artıq rayona qayıdacaqdi. Telebe evin de son günü idi. Hesretle evin şekillerle, yazılarla dolu divarlarına baxıb xeyala dalmışdı. Az deyil, tam 3 ili bu evde 4 divarın arasında keçmişdi. Sevincli, kederli günleri olmuşdu burda. Telebe heyatının en gözel illerini yaşamışdı. Yeni dostluqlar qazanmış, paylaşmağı öyrenmişdi. Hetta ilk sevgi etirafını bu evde eşitmişdi. Doğma idi bu ev ona. Artıq gedirdi. 1 daha yaşaya bilmeyecekdi qayğısız telebe heyatını. Bir daha üstüne yağış yağmayacaqdı, bir daha evde tarakan, siçan görüb qışqırıq salıb qızları qorxuzmayacaqdı, bir daha imtahanlara hazırlaşmayacaqdı, bir daha ders oxuduqlarına göre vaxt eleyib yemek bişire bilmediyinden günlerle yumurta yemeyecekdi, bir daha xestelendiyin de otaq yoldaşları sehere qeder növbe ile ona baxmayacaqdılar. Bu bir dahalar saymaqla bitmezdi. Aynur her şeyi geride qoyub gedirdi. Hetta balaca Kenanını da.
Bu arada telefon seslendi. Aynur telefonu götürdü. Bu defe hemişekinden ferqli olaraq Rafet deyil başqa bir ifaçının sesi gelirdi.
Bu gece son, bir az sonra
Bu kapıdan son kez,
Çıkıp yine kendimi vuracağım yollara.
Kim bilir kaç kere islanacak yüzüm.
Elimi tut, düşman olma!
Ne olur parça, parça olmasın içimiz!
Mutlu ol, iyi bak kendine!
Ne olur gözüm arkada kalmasın.
Uzun uzun seneler var önünde.
Gün gelir sevgilim, acıya alışırsın,
Alışırsın...
Aynur ah çekdi. Eh Kenan, Kenan. Bu da onun sağollaşmağı ve son mahnısı. Kaş ki, sen uşaq olmazdın. Belke onda senin bu sevgine qarşılıq vere bilerdim. Amma unudacaqsan Kenan, unudacaqsan. Seheri gün atasıgil Aynuru aparmağa gelmişdiler. O qonşu da yaxın insanlarla, ev sahibesi ile sağollaşmağa başladı. Aynur maşına minerken Kenangilin qapısına baxdı. Kenan qapıda idi. Çekinmeden, terpenmeden durub onlara teref baxırdı. Üzün de qeribe keder var idi. Aynur üreyin de: - sağ ol balaca dostum. Seni heç vaxt unutmayacam deyib gülümseyerek maşına minir. Kenan ise

[1] 2 >>