Cengiz özü de
bacarıqlıdır, amma neçe insan o
bacarıqla, o ata olmadan bu
mertebeye çata bilerdi?
Barmağını qedehin başında
gezdirib boş olduğunun ferqine
indi vardı sanki, hem özünün,
hem menim qedehimi doldurdu.
-“Bizim” dedim amma eslinde
Cengizin içinde yoxdur o
heyecan. İnsan da bu qeder
rahat olar? Bu qeder arxayın
olar?
-Menim de atam bu mensebe
sahib olsaydı-olardım.
Diqqetle üzüme baxdı:
-Düzdür, onda senin her şeyin
olardı, var-dövletin başından
aşardı, hamı senden çekinerdi,
biri qorxusundan, digeri
hörmetinden amma yene de
nese çatışmazdı heyatında.
-Mence buna harınlıq deyilir,
toxluğundan darımaq!
-Yox. Sen bunu başa
düşmezsen…
-Men bilirsen neyi başa
düşmürem? Bir kişinin yanında
Berfim varsa o kişi nece darıxa
biler? Nece ola biler ki, onun
heyatında ”Nese “ çatışmasın
he? Hem Berfimle yanaşı diger
üstünlükleri de varsa?
Hiss eleyirdim ki, Aslanı
öldürdüyüm geceki hala
düşürem. Beynim dumanlanırdı,
lazım olmayan sözleri demek
istemirdim, amma ele bil kelmeler
bir-birinin behsine sıraya
düzülürdü. Her qedehden sonra
“Bu son!” deyirdim amma
ikimizde dayanmadan içirdik..
-Çatışmayan nese onun yox,
Berfimin heyatında olur…
-Sen heyatından çox razı
görünürsen amma…
Üzüme baxıb pıçıldadı:
-Sen ele düşünürsen?
-Eminem!
Hele otağa giren kimi diqqetimi
bir şey çekmişdi: Berfimin
alabezek paltarının üstünden
geydiyi “Fuqara”sı eyninde yox
idi. Men gelenecen çıxartmışdı,
çılpaq çiyinleri, saçlarının
sepelendiyi açıq küreyi gözlerimi
qıdığlayırdı indi…
Arxası üste divana söykenib
gözünü tavana zilledi, mense
onun geniş alnına, qabarıq
cizgilerine, dodaqlarına,
parıldayan çiyinlerine baxırdım.
Tutqun şekilde derk eledim ki, ele
bu saat bu otaqdan çıxmaq
lazımdır…
Ne vaxtsa bele bir söz
eşitmişdim “ Senin onsuz
bedbext olmağın heç, onun
sensiz xoşbext olmağı daha çox
pis tesir eder…”
Hele Bakıda olanda
kompyutermde onların toy
şekilleri var idi. Şekilleri çıxardıb
onlara tehvil verenden

<< 1 ... 61 62 [63] 64 65 ... 74 >>