pis idi. Arvadinin
olumunden sonra İsmayil sanki
ayildi. Daha mesuliyyetli oldu.
Gece-gunduz ishleyib qizin
mektebe girmesi uchun her
sheraiti yaratmaga chalishdi.
Amma Ulfet 2-3 il shokdan
ayilmadi, her il kesildi
imtahanlardan. Nehayet,
Ziyanin qurtardigi il gire bildi.
Bacisinin olumunden sonra
Ziyanin anasi da ureklenmishdi.
Sanki qadinin sagliginda
utanirmish etiraz elemeye. Eri
de artiq dillendi ve Ziyaya qeti
shekilde Ulfetden ayrilmagi
tapshirdilar. Uch baci, ata, ana
bir oldu, Ziya tek. Hamisi ile
mubarize aparirdi. Eslinde ta o
gune kimi ki, Ulfet xalasi
qizlarinin, xalasinin tehqirlerine,
atmacalarina dozmeyib Ziyaya
onunla olmaq istemediyini
deyene qeder. İsmayil
evlenmishdi. Ulfetin analigi
yaxshi qadin idi. Ulfetin bashini
doldururdu ki, ”onlarin minneti
olsun, sene oglan tapilmayacaq
guya. Ziya da butun omrunu
sene mubarizeye hesr
etmeyecek ki, axir-evvel o da
bezecek, yorulacaq. Gul kimi
qizsan. Niye omrunu o ailenin
intriqalarinda churudesen ki...”
Qadinin eslinde gizli meqsedi
var idi. Ulfetin Ziyani
gozleyeceyi tedqirde hele uzun
muddet bir evde
yashayacaqlarini bilirdi. Amma
yaxin qohumlarinin birini
Ulfetle evlendirseydi tez bir
zamanda bu evin tek xanimi
olacaqdi..
1-ci kursun sonunda Ulfet
nishanlandi. Ziya esl deliye
donmushdu. Her furset
dushende Ulfetin qarshisina
chixirdi. Yalvarirdi, aglayirdi,
dile tuturdu. Hede-qorxu
gelirdi, bir sozle elinden ne
gelirdise onu edirdi. Amma
xeyri yox idi. Ulfet bir soz
ezebrelemishdi: ”Meni
istemeyenleri men dunenden
istemirem!” O da oz aleminde
analiginin qohumu olan Feridle
aile qurub ona fors veren
xalasi qizlarinin qarshisina
geyimli-kechimli, qizilli-
brilliyantli chixacaqdi. Bununla
da sanki onlardan hayifini
alacaqdi, yeni ki, siz
beyenmediz, ne oldu men
onsuz da xoshbextem. Belke de
sadece sevmirdi Ziyani.
Ziya teslim olmushdu artiq. Biz
mektebi bitirdik. Mezun
gecemize hazirlashirdiq.
Tedbirden bir-iki gun sonra
Ulfetin toyu

<< 1 ... 65 66 [67] 68 69 ... 74 >>