işçisiyem ve işçilerin getdiyi yemeye men de getmeliyem, ele deyil?- deyib, çiynini çekdi.
Bütün bu cavablar Eli üçün xeyal qırıqlığı idi. Jalenin vecsiz halına baxıb, köksünü ötürdü. Son bir ümidle dedi:
- Bes ailenden icaze almaq?
- Xalama deyecem ve o her şeyi hell edecek.
Ve Elinin son ümidi de öldü. Bu esla onun xoşuna gelmeyen davranışlar idi. Bir qızın bele özbaşına qerar vere bilmesi... narazılığı üzünden de oxunurdu. Amma bu haqda nese demeye haqqı yox idi. Bunlar ise Jaleye göre normal idi. Yemekde bele aralarındakı hemişekinden ferqli soyuqluq hiss olunurdu. Elman ne qeder zarafatlarla onları güldürmeye, veziyyeti yaxşlaşdırmağa çalışsa da, alınmırdı. Heqiqeten onlar dalaşmayanda olduqca sıxıcı olurdular. Axır ki, yemeyi de bitirmeye qerar verdiler. Yediklerinin qiymeti geldikde ise veziyyet canlanmağa başladı. Jale ve Eli eyni anda gelen kağıza el uzatdılar. Ikisinin arasında qısa, amma qezeb dolu bir baxışma oldu.
- Men çağırmışam, men ödeyecem!
- Men yemişem, men ödeyecem!
Eli kağızı özüne teref çekib, esebi şekilde dedi:
- Harda görünüb ki, kişi olan yerde qadın pul ödesin?!
- Bes harda görünüb ki, qadının yerine de kişi ödesin?!
- Hmm, çetin sualdı. Cavabım: Azerbaycanın her yerinde!
Jalenin kağızı buraxmaq niyyeti yox idi. gözlerini qıyıb, Eliye qezeble baxdı. Eli de eyni şekilde qarşılıq verirdi. Veziyyetin getdikce gerginleşdiyini gören Elman, gülmeye çalışıb dedi:
- Ha ha, burdan baxanda dalaşan sevgililere oxşayırsız...
- Kes sesini!
- Kes sesini!
Elman Jale ve Elinin eyni anda ona baxıb, qışqırmasından çekinib ellerini havaya qaldırdı. İkisinin de qezeblerinin hedefi olmağı heç istemezdi. Bir de Zeynebin ona gülerek baxdığını görende ellerini aşağı saldı. Eli ile Jale ise çoxdan bir-birlerini baxışları ile öldürmeye qayıtmışdılar.
- Ilk olaraq qadını maddi cehetden aslıya, köleye çeviren, sonra ise menliyini bele köle etmeye çalışan patriarxik cemiyyetin töküntüsü!
- Adetlerimizden zerre xeberi olmayan, bütün oğlanlara nifret

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 95 >>