işine davam etmeye başlamışdı bele. Eli ise bir müddet mat-mat ona baxdı. Yeniden kreslosunu geriye çekib, qelemi eline alıb oynatmağa başladı. “ Mümkün deyil. Mütleq azda olsa utanmışdır, ele deyil? Bu qız içinden qızarır? Yoxsa eslinde qaraşın deyil, makiajla bele olub? Mütleq eledi. Men bele qızardım! Men niye qızarıram ki?! Yoxsa bunun planı bu idi? yeni bütün oğlanları qızlaşdırmaq?! Hem, güya sesninle nişanlı olmaq fikri menim üreyimi bulandırmır?! Ha, bunu 2 deqiqe evvel deseydim ela olardı...”
Jale güclü iradesi hesabına bütün utancını gizletmeyi bacara bilmişdi. Eli ise öz-özüne danışmaq evezine, biraz Jaleye diqqet etseydi, onun son 15 deqiqedir eyni vereqe baxdığını anlayardı belke. Amma bezen eşq meleyi bilerekden gözlerimizi ve qelbimizi bağlayır. Bezen ise birilerin eline yeke bir toxmaq verirki, size vursun ve sevdiyinizi anlayasınız. Böyük toxmaq demişken...
- Ne?! Onlar?! El-ele?!... Başa düşdüm. Sen işlerini qurtar, gel. Xeyir işimiz var...
Reşid bey telefonun söndürüb. Sevincden ellerini bir-birine vurdu. Gözlerinin içi bele gülürdü.
- Axir ki geldi dediyime köpeyoğlu. Axx, aycan aycan! Orda niye ele elemisiz bilmirem, amma elime geşeng fürset verdiz. İndi al geldi him-cim! Ah ha aha...
Reşid kişi masasının üstündeki elek-velek edib, istediyi qovluğu tapdı. Celd vereqleyib, istediyi yeri tapdı. Telefonun desteyini qaldırıb, nömreleri telesik yığdıqca üzündeki gülümseme daha da böyüyürdü...Her şey her zaman istediyimiz kimi olmaz. Heyatın eylencesi de bundadır. Bizim gözlemediyimiz kiçik sürprizler... Eli bu an onu böyük bir sürprizin gözlediyine emin idi. Ailenin bütün üzvleri bir masa etrafında toplaşmışdı ve ne kerametdirse hamısı Eliye baxırdı. Bu baxışlar ise olduqca şübheli görünürdü. “göresen bu defe ne planlayıblar? Yoxsa övladlıq olduğumu deyecekler? Teeccüblenmerem yeni. Dayan bir deqiqe, men bu baxışları xatırlayıram. Hele bu Elman da bişmiş kelle kimi dişlerini ağardırsa, demeli nese yaxşı şey deyil. Ne planladığınızı bilmirem,

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 95 >>