gerek axşam gedeydik. Xestesen sen?! Hara gedirsen?! Axırda bu ifrite ile evlenecekdin ee! Amma indi de ayıb oldu axı. Guya onu istemiremmiş kimi. Istemirem, amma bele üzüne demek de yaxşı deyil axı. Ne de olsa o meni sevir. Yazıq qız, yeqin bütün gece ağlamaqdan helak olub. Asan deyil, sevdiyin adam seni istemeye gelmesin. Gören indi ne deyim? Haydı Eli, xoş bir şeyler de, könlünü al. Amma o qeder de xoş olmasın, sonra daha çox aşiq olar.”- deye düşünen Eli, cesaretini toplayıb ağzını açırdı ki...
- Dünen axşam gelmediyin üçün sene o qeder minnetdaram ki. Bütün gece sevincden gözüme yuxu getmeyib.
Eli elece ağzı açıq qalmışdı. Gözlerinin içi bele gülen Jaleye bir müddet boş-boş baxdı. birden özüne gelib, tez üzünü çevirdi. Özünü ciddi gösterib tox sesle dedi:
- He, deymez. Boş şeydi.
Jale:
- Ne boş şey? Bunu elemeseydin, senin kimi bir neandertalla nişanlı olacaqdım. Xeyalı bele qorxuncdu ...- deyen Jale, Elinin ona öldürecekmiş kimi baxdığını görüb susdu.
“ Menim kimi neandertalla nişanlanmağın xeyalı bele qorxunc imiş! Qarşındakı adamdı ee, daşdan deyil. Hansı qız sevdiyi oğlana bele deyer?! Içi qurumuş ifrite!”- düşünen Eli sevincden üzünde güller açan Jaleye dik-dik baxırdı. küskün uşaqlar kimi dodağını sallayıb, çiynini çekdi. Ayağa qalxıb otaqdan çıxdı. Qapının çırpılması ile Jale diksinib, etrafına baxdı. Elinin ayağa qalxdığını hiss etmemişdi bele, Axı o “xoşbext” rolu oynamaqla meşğul idi. İndi teklikden istifade edib üzündeki tebessümü sildi. Elindeki qelemle qarşısındakı vereqe fiqurlar çekib öz-özüne mızıldanırdı:
- Ayıya bax. Insan bir üzr isteyer, peşmanlığa benzer bir hiss gösterer. Utanmasa stolun üstüne çıxıb oynayardı. Senden homosapiens-filan olmaz, neandertalsan ki, neandertal!
Eli ile Jale üreklerinde bir-birini asıb-kesib, üzde gülümsemeye davam ederken, diger otaqda onlara qarşı planlar hazırlanırdı...
Axşam üstü bir yerden qayıdan Reşid bey ikisini de otağa çağırdı. Bir-birinden mümkün qeder uzaqda duran Eli ve Jaleye baxıb

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 95 >>