ölüm!
Yeter xanım Jaleni bağrına basıb, üz-gözünden öpdü. Jale gücle ondan azca aralanıb, dedi:
- Xala, sen onun doğma emisiyle nişanlısan axı?.
- Orasını qarışdırma. Heleki o xaric bütün kişilere ölüm! Evlendikden sonra baxarıq.
- Bes atam?
- Hmm...
- Xala!
*****
Ofise girdikde sakitliyi hiss eden Elcan teeccüble etrafına göz gezdirdi. Zeynebe yaxınlaşıb soruşdu:
- Ne olub?
- Jale gelmeyib.
- He, anlaşıldı. – deyib, Zeynebe dönüb bic-bic gülümsedi – Dünen ela bir şey etdim he?
- Yox, eksine menasız idi. indi heç qovuşmayacaqlar.
Elcan:
- Ele deme, onların bu eşqi üreyimi dağlayır. Her kes bizim qeder şanslı deyil, neyneyek. –deyib başını Zeynebin çiynine qoyub ağlamınsındı.
Zeyneb kobud hereketle çiynini çekib, ona esebi-esebi baxdı:
- “biz” deye bir şey yoxdu.
- Olmaması üçün bir manie görmürem.
- Men görürem. birincisi avarasan, ikincisi şorgözsen, üçüncüsü geleceyin melum deyil.
Elcan arxaya çekilib, başını elledi.
- Avara yox, heyatın dadını çıxaran biriyem. Şorgöz yox, gözele baxıb savab qazanmağı hedefleyirem. Hem geleceyim de melumdur- burda işleyecem.
Zeyneb teeccüblenmiş kimi başını yelleyib, istehza ile dedi:
- Demeli avara, şorgöz ve tenbel olmaqdan elave, bir de artistsen?
- Artist kimi oğlan olduğumu hemişe deyirdi nenem.
- Rehmetlik çox uzaq gören imiş.
Elcan masaya eyilib, Zeynebin üzüne çox yaxın duraraq gülümseyerek dedi:
- Yeni sence yaraşıqlı deyilem?
Yox, bu an ala gözleri xususi bir parıltıyla işıldayan, üzündeki hiylegerlik qarışıq saf bir tebessümle ona baxan Elcanın yaraşıqlı olduğunu Zeyneb bele etiraf etmeliydi. (müellif: Cemile Memmedl)Amma özünü o yere qoymayıb, qarşıısndakı kağızları eline alıb meşğulmuş kimi davrandı. Bundan istifade eden Elcan ise daha da ona yaxınlaşıb onun yanağından öpmek isteyirdi ki...
- Öhm-öhö!
Elcan celd arxaya çönüb, Elini gördükde qezeble dişlerini qıcadı. Ona teref yaxınlaşıb:
- Bilerek eledin he?
- Men? Elaqesi yoxdu, tesadüfen oldu.
- Cemi 3 saniye döze bilmezdin?
Eli

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 95 >>