külek üzüme vururdu o gün. Yay gelmişdi amma havada helede serinlik hiss olunurdu. Anamın “Soyuqlayarsan, hele isti deyil” demeyine baxmayaraq pencereni sona kimi aşağı endirmişdim. Bir az inad, bir azda heqiqeten xoşuma geldiyi üçün gözlerimi qıyıb temiz havanı acgözlükle udurdum.
Bu havanı hele 3 ay da udacağımı teze öyrenmişdim ona görede bir az hirsliydim. Bura gelende sadece bir hefte qalacağımızı demişdiler, amma 1 hefte üç aya çevrilmişdi. 14 yaşlı bacımın arxada dayana bilmeyib gülmeyi onun ve maşındakı hamının bunu evvelceden bildiyini gösterirdi. Tekce men axmaq kimi inanmışdım. Bu evde 3 ay qalmağa heç vaxt razı olmayacağımı bildikleri üçün bu yola el atmışdılar.
Bu evi sevmemeyimin çoxlu sebebleri vardı. Birincisi evin kendden uzaqda olmağıydı. Nisbeten hündürde tepenin başında, meşenin kenarında yerleşirdi hemişede serin külekler esirdi. Başqa sebeb biz heç vaxt bu eve tam köçe bilmirdik hetta en uzun qaldığımız vaxtlarda bele. İndi arxamızca bizi teqib eden yük maşınındakı eşyaları heç vaxt yığıb qurtara bilmeyecekdik, çünki başımızda “onsuzda tez köçeceyik” fikri vardı. Bir digeriyse... bu ev mene hemişe qorxulu görünürdü ve indi 17 yaşım olmağına baxmayaraq heç ne deyişmemişdi.
Şok xeberin ardıycan başqa bir şok xeber bibimin geniş ailesiyle bizimle qalacağıydı. 3 ay. Bibimi sevirdim amma o ikisi övladlığa, üçüyse doğma olan 5 uşağı böyük ses-küy qoparacaqdılar. Bütün ev balaca uşaq olacaqdı, bir sözle mene tay olacaq heç kim olmayacaqdı bu evde.
“Onsuzda 1 hefte qalıb qayıdacağam” dedim birden.
Anam bir az elesalan tonla “Yaxşı- yaxşı gedersen” dedi gülerek. Daha çox esebleşdim.
“Başa düşmürsüz, düz 3 ayımı o Ancelinayla Bred Pitin uşaqlarıynan keçirmek istemirem. Dostlarımnan denize getmeyi planlaşdırmışdıq.”
“Anar!” atam ağır bir tonda dedi. “Bibingilçün ele niye deyirsen? Olar o uşaqları götürüb ev verirler, aile sevgisi verirler, qayğı gösterirler. Olmadıkı” deye atam ciddi sifetle gözlerini yoldan çekmeden acıqlandı.
“Bağışla amma,

<< 1 [2] 3 4 ... 104 >>