helede özünü günahlandırırdı.
Sonra görüş masasına oturduq, ellerimi buraxmamışdı. Kim bilir nece görsenirdim ona. Ona baxa bilmirdim. Bunu başa düşüb eliyle çenemi çevirib “Anar? Eşidiklerim doğrudu? Yeni ailenden soruşdum ve mene... o hekayeni danışdılar. Senin danışdığını” dedi.
“Menim öldürdüyümü fikirleşirsen?” soruşdum.
“Yox!” dedi özüne inananaraq.
“Onu men öldürmemişem. O heç...” Udqundum ve boğzımdakı düyümün açılmasını gözledim.
“Sene inanıram Anar. Danış ne olduğunu.”
“Doğurdan inananırsan mene? Anamgil sene...”
“Men senden eşitmek isteyirem. Anangil senin danışdığını danışdı mene. O hekayeni, yeni Nora düzdü?” başımla düz olduğunu dedim. “Sonra sebebsiz yere bir axşam qışqırmağa başlamısan ve olar seni bura qoymağa mecbur olublar.”
Sebebsiz. Onun gözlerine baxdım “Sebebsiz” dedim. “Sende bura o sebebi öyrenmeye gelmisen he?”
“Men sene göre gelmişem Anar. Mütleq bir sebebinin olduğunu bilirem. Bax menim sene inanmadığımı fikirleşe bilersen amma men hamıdan çox sene inanıram, çünki o balaca uşaqlar yalan deye bilmezler. Sonra ne oldu Anar danış. Hemin gün ne oldu?”
Bir anlıq bomboş otağa baxdım. Bura düşenden hemin gece gördüklerimi unutmağa çalışmışdım. İndi bunu yeniden fikirleşmek o dehşetli anları yaşamaq kimi olacaqdı. Çox qorxurdum ve içimde bundanda ağır meyusluq hissi vardı. Men ele mehv olmuşdumki... Amma birden Ülkerin elinin istisini hiss etdim. Gözlerine baxdım, orda mene olan inamını gördüm. Bu bir az rahatlıq verdi ve men qormayaraq o gün baş verenleri danışmağa başladım.

Gece saatlarıdı. Nora iki aydan çox idi ki ölüb. Hekimin meslehetine baxmayaraq helede rejimle yata bilmirem. Ümumiyyetle gözlerim mecbur olub bir-iki satlıq bağlanmasa heç yatmıram ki. Gözümü yuman kimi Noranın qışqırığı, etrafa yayılan qan, mene inanmayıb günahlandıran insanlarla dolur her yanım. Psixoloqum Leyla xanım yaşadığım stresin çox güclü olduğu ve çox berk qorxduğum üçün bele olduğunu deyir. Mense esl sebebebin ne olduğunu çox gözel bilirem.
Bu

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 >>