gecede yata bilmirem. Saat 01:39. Neynim? Neynim? Belke uzanım ve bir de cehd edim yatmağa? Yerimde sağa-sola fırlanıb onsuzda gedeceyem yuxuya. Amma yox, en yaxşısı... Birden bacım Fidan gelir ağlıma. Axı o günnen sonra biz onunla emelli-başlı danışmamışdıq. Bu hadisede belkede en çox o eziyyet çekmişdi. Balaca bacım. Biz bir-birimizin dermanıydıq. Bizi bizden başqa kim anlayardı?
Otağımdan çıxıram. Evimiz sessizliye bürünüb, hamı yatır. Pillekenlere teref gedirem ve ses salmadan pilleleri qalxmağa başlayıram. Şükür ediremki bu evimizde cırıldayan pollar yada helede yerlerine yığılmamış eşyalar yoxdu. Fatma xala ela xidmeçidi, o olmasa evimiz ne günde olardı bilmirem.
İkinci mertebeye çatanda gözüm ixtiyarımda olmadan dehlizin axırındakı otağa qaçır. Bacımın otağının qapısı niye açıqdır? Özüde bu vaxt. Yavaşca qabağa gelirem. Anamla atamın otağının qabağınnan keçib açıq qapıya gedirem. Artıq sesde eşidirem ve bir az yavşlayıb diqqetle qulaq asıram. Danışan bacımdı, amma kimle? Qapı bir az aralıdı ve artıq bacımın uzun, qehveyi saçını darıdığını görürem.
“Anara göre heqiqeten çox meyusam amma başqa neyneye bilerdikki? İnsanlar çox qeribedi.” Deyirdi. Helede kimle danışdığını görmürdüm amma en qeribesi Fidan niye bele danışırdı? Üreyim berk- berk vurmağa başladı. “Çox yaxşıki vaxtında oldu. Yetkinlik günüm bir azda gec olsaydı, ağılsıslığımdan ölecekdim. Bilirsen helede insanların sevgi anlayışını başa düşe bilmirem. Eşi neyse, bu beden çox yaxşıdı amma burdan tezlikle getmek isteyirem” Qulağım uğuldamağa başlayır. “Öz xalqımı Kas- Kaslardan xilas etmeye az qalıb Kop. Biz hakimiyyeti ele alacağıq.”
Titreyen elim qapıya çatır ve qapını aralayıram. Artıq her şey aydındı amma öz gözlerimle görmek isteyirem. Qapı cııırr deye aralanır ve qarşımda tam halıyla Kopu görürem. İçimde Vulkan qaynayır, sinem havasızlıqdan sıxılır. Her şey gözmün qabağınnan keçir.
“Bizim böyüme dövrü deyilen bir dövrümüz var. O vaxt gelende biz bütün hislerimizi ititririk”demişdi

<< 1 ... 101 102 [103] 104 >>