havada ironiyaya sebeb olurdu. Her şey birce saniyede oldu. FUH sesi eşitdim ve onun meşenin içinden şığıdığını anladım. Aramızda 2 metr olardı. Saniyenin 4-de birinde bacara bilmeyeceyem fikirleşdim. Saniyenin 2-de birinde ailemi günahlandırdım. Axımem demişdim... Qalan yarsında ezmimi qırmadım ve vargücümle qışqıraraq eyilmiş veziyyetde sürdüm.
Nece oldusa FUH sesi düz arxamdan keçdi azacıq velosipede deyib meni sendelletsede yenede yan keçdi. YAN KEÇDi. Ve deyesen yolun o üzündeki meşeye girdi. Çehennem olsun, men qurtulduğuma şükr edirdim. İndi yoxuşu çıxırdım ve beynimde davam et! deye bir emr vardı. Davam eledim ve evi tam görene kimi bir azcada yavaşlamadım. Yene 2 metrlik bir tormuz ve az qala yere yıxılcaqdım. Velosipedin arxasından şekilleri götürüb düşende, ayaqlarım qatlandı. Atdımımı ele bil yene velosipeddeymiş kimi atmışdım. Özüme yazığım geldi ve evin pillekenlerini sürünerek çıxdım. Ayaqlarım çox ağrıyırdı ve budur çatdım. Desteyi çevirib içeri süründüm ve tez bağlayıb qapıya söykendim. Kömek çağırmaq delilik olardı, en azı evnizde bir Panikatak xestesi varsa. Sakitleşmeyee çalışdım. Derim ele bi yanırdı ve ciyerlerim bu deyqe cırılacaqdı.
Bibimi görende qabağa eyilib durmaq istedim amma onun onsuzda geldiyini görüb bunu sonraya saxladım. Özümü qalibiyyet xeberini yunanlara çatdırmaq üçün 42 km qaçmış Marafon qaçışçısı kimi hiss edirdim.
“Ne olub Anar yaxşısan? Bu ne veziyyetdi?” Dedi ve eyilib elini yaş üzüme vurdu.
“Şişşş” dedim ve o ne demek istediyimi anladı.
“Anan yuxardadı, yatıb. Sen senene ne olub onu de!”
“Şekiller. Her şey Şekillerdedir.” Deyib elimdeki balaca paketi ona uzatdım. “Ordakı şey.” Baxana qeder gözlemek istedim.
Mehriban heyecanla şekilleri alıb baxdı. “Dünen ki şekillerdi bu” Ard-arda verib baxdı. Mene ele geldiki hamısına baxdı ve ikinci perioda keçmişdi. “Burda ne varki?” Şekli mene uzatdı.
“Ver gösterim.”
Mende şekilleri bir- birinin ardına qoyaraq baxdım. 4 şekle baxdım ve ardıycan yene eyni şekiller. Amma men

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 104 >>