o terefimde biri bu terefimde dayanmışdılar. Men gözlerimi azca arxaya çevirdim, onsuzda görmeyeceyimi bilib, Elizabetin arxasındakı boşluğa baxdım. Biride ordaydı. Edeceyim artıq bir hereketin belkede ölümümle neticeleneceyini hiss edirdim.
Elizabet arxamda dayanan mexluqa baxırdı. Sonra mene çevrildi ve üzü yene heçne ifade etmirdi amma ordakı zeferi ve “He harda qalmışdıq?” edasını göre bilirdim.
“Bulardan danışıram” dedim, gözlerine dik baxaraq.
Sağ elini mene uzadanda elindeki yam-yaşıl zümrüde benzeyen hamar daşı gördüm. Adi bir çay daşı formasındaydı amma özü adi deyildi. Balaca uşaqların parıltısına aldanıb yanında gezdirdikleri daşlardan da deyildi bu daş. Hansı ağıllı bu cür bir daşı el altına qoyardı ki?
Uzanan eline blaknotu verdim ve seliqeyle yazmağı mene xoş bir tesir bağışladı. Qurtaranda uzatdı , alıb oxudum.
“Men seninle dost olmaq isteyirem. Mehriban anam mene sizin barede çox gözel sözler deyib. Mene niye bu cür davranırsan başa düşmürem.” oxudum. Sonra daha çox uzadmağın menası yoxdu deye düşündüm. Bu qız çox ağıllıydı ve niyyetimi başa düşdüyünden emin idim.
“Bura artıq şeyler yazmazsan düzdü? Axı Mehriban bütün yazdıqlarını oxuyur?” Sonuncusu sual deyildi. Bu danışıqla batacaq biri varsa o da men olacaqdım onsuzda. Gözlerim daşa çevrildi ve sonra ayağa qalxıb ona baxdım. Ona deymeden yanınnan keçdim ve pillekenlerle aşağı düşdüm. Yuxarı baxmadım qorxumdan, amma düz mene baxan en azı 6 cüt göz olduğunu bilirdim. Zefer çalmış 6 cüt göz.
Gündüz saat 3 idi. Anam uşaqlar yatmışdı. Men, Mehriban ve eri Fuad evin serin kölgesinde çay süfresi açıb oturmuşduq. Hava serin ve xefif külekliydi. Bibimle Fuad bir- biriyle danışır notbukda neyese baxıb müzakireler edirdiler. Ne dediklerini anlamırdım, çünki fikirleşmeli daha böyük derdlerim vardı. Nece bir poxa düşmüşdüm men?
Bibimin Sesiyle diksindim.
“Anar yaxşısan?”
“Yaxıyam Mehriban” deye yalan dedim.
“Yaxşıyamın menası çoxdur eslinde. Mende indi bunu istemesemde pise yozacağam. Ne

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 104 >>