heç birini görmedim. Bu rahatlaşdırmadı meni çünkü buralarda olduqlarını bilirdim.
Fikrimi dağıtmaq üçün uşaqlara cemledim. İki bacım da oların arasındaydı ve ümumen qarşımda 6 uşaq oynuyurdu. Böyük bacım Aysel 14 yaşının verdiyi hakimiyyetle digerlerinin üstünde böyüklük edirdi. Herden onun da artıq böyüdüyünü ve bu baxça heyatından qopmaq istediyinin kiçik işarelerini görürüdüm. Tebii ki bu hemde yeniyetmelik dövrünün getirdiyi inadkarlıq idi, amma onu başa düşerdim, çünki ailemizin bize verdiyi terbiye esasen onunda menim kimi davranacağından emin idim. Amma helelik qoy bele qalsınlar deyirdim içimden. Heç böyümesinler menim melek bacılarım. Aysel, Fidan. Her ikisini o qeder çox sevirdim ki, olara göre canımı bele vererdim. Xüsusende Fidana göre. Ayrıseçkilik salmaq istememişem heçvaxt ve her ikisinin mene verdiyi “Hansımızı daha çox sevirsen?” sualına daim “Her ikinizide eyni qeder” demişem, amma hetta analar ve atalar bele sözde bütün evladlarını çox sevdiklerini deselerde içlerinden biri olurduda hemişe. Bir az artığını gördükleri, bir az artığını aldıqları hemin o biri. Menimçünde hemin o, Fidan idi. Balacaboy, azca toppuş sevimli qız. Her defe qucağımda oturub, o çox sevdiyi ad gününde verdiyim qırmızı qolbağı dartışdıra- dartıştıra gündelik şeylerinden danışanda onu yemek isteyirdim. Onun anamınkının eynisi uzun ve qumral saçlarının arxasından, dolğun kiprklerinin bezediyi qehveyi gözlerinin güldüyünü görmek neye desen deyerdi. Xüsusende meni aldatdığını düşünende o gözlerde gördüyüm saf, oğrun gülüş. Bezen özü qesden yalan danışdığını etiraf edirdi. Bir qıdığa göre. Herden sebrim çatmayanda hemin o qıdıqlamaq hissesine tez çatım deye özüm ifşa ederdim, amma özü deyende daha şirin olurdu. “Yene yalan danışırsan” deyib qarnını qıdıqlayırdım. Qıvrınaraq çıxartdığı uşaq sesleri dünyadakı en böyük şey idi menimçün.
Özümü sifetimde peyda olan gülümsemeyle tapdım. Birden kiminse qapının ağzında duduğunu gördüm gözucu. Çevrilib baxdım ve Vüqarı qapının

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 104 >>