bilmedim. Sakitleşdire ve ya en azından “Yaxşı olacaq, ele şey yoxdur” kimi axmaq amma yenede o an üçün insanı rahatladacaq sözler deye bilmezdim, çünki heç özüm sakit deyildim.
“O gelennen heç anam da bizi istemir.” Artıq göz yaşlarını saxlaya bilmirdi, dodaqları ağlamamaq üçün çırpındığından eyilmiş, nalı xatırladırdı. Buna inana bilmezdim. Mehriban? “O gün otağımıza geldi axşam... Ancaq onu öpüb getdi. Bizi heç görmedide.” Sonra axan göz yaşları daha çox süzüldü. Mense çevrilib teeccüble Mehribana baxdım. Başları söhbete qarışmışdı, amma bir ses Günahın onda da olmadığını deyirdi.
Mehribanla danışmaq fikri o anda gelmişdi ağlıma. Başıma gelenleri kimese danışmalıydım ve burdakı seçim şansım çox deyildi. Mene göre anam dünyadakı en son adam olmalıydı. İkinci sıranda uşaqların hamısıydı. Sonra atam gelirdi. Başı biznesine o qeder qarışmış, o qeder yorğun idiki... Sonra Fuad gelirdi. O, qeribe adamıydı. Yaxşıydı amma çox yaxşıydı sadece. Bunu aramızda sir kimi saxlayacağını ve psixoloqa müraciet etmeyimi deye bilerdi meslen. Sona ancaq Mehriban qalırdı. Meni başa düşerdi fikirleşib özümü aldatmırdım. Kim bele şeye inanardıki? Amma ağıllı qadın idi. Ve indi bir sübutumda vardı.
Vüqarı sakitleşdirib, doğru anı gözlemeyi qerara aldım. Birden qucağıma sığınmış Vüqarın ağlamağının kesildiyini eşitdim. Donub qalmışdı ele bil. Bayaqdan buları fikirleşerek düz Elizabete baxdığımı bilmirdim. Vüqarın dayanması menide ayıltdı ele bil ve onuda bize baxan gördüm. Hemişeki kimi ifadesiz.SİNCABLAR.
Seheri gün hemişekinden gec ayıldım.. Çox gec yatmışdım ve yatmaq üçün min yola baş vurmuşdum. Hetta işığı yanıq qoyaraq. Qapının arxasında kiminse olması, sesler eşitmiş kimi olmağım ve en dehşetlisi olardan birinin bu otaqda ola bilme ehtimalı. Vüqarın dedikleri bir başqa dehşet idi. Eslinde heç biri olmamışdı, olanı da men özümden çıxartmışdım bunu bilirdim.
Otağımdan çıxanda ilk duyduğum pis qoxu oldu. Axırıncı defe bu qoxunu hekim dişimi yolanda hiss etmişdim. Sümük

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 104 >>