başlasam düzgün olacağını düşündüm ve üzümü çevirib “O bu eve ilk girende gördüm onu Mehriban. Siz bir- birinizle öpüşüb- görüşürdüz, ele onda o...”
“O ne?”
Uzun sessizlik. Onun eşitmek istemediyi menimse artıq demek istemediyim sözler.
“Eve kimi... neyise saldı.” Deyib reaksiyasını gözledim. Anlamasıyçün “Başqa bir şey idi Mehriban, qara tüklü elli qorxunc bir şey. Tam görmemişdim sadece qaraltısıydı, amma... elini gördüyüme eminem.” deye elave etdim.
Key kimi sifetime baxırdı. Mat qalmışdı ve birden gülüb “Zarafat edirse...?” demek istedi amma ciddiliyimi hiss etmişdi.
“Hamısı bununlada bitmir” deyib o günden bu gene qeder olan her şeyi danışdım. Rahat olmuşdum artıq. Bilseydim çoxdan ederdim. Amma indi Mehriban şokdaydı. Mene ele geldiki, o neyise xatırlamışdı. Üzündeki ifade bele deyirdi. Gözleri ora- baxır ve sanki nedense emin olmağa çalışırdı, yada yadına nese düşmüş kimi xatırlamağa çalışırdı.
“Bu... Bu , bele şey ola bilmez axı”
“Bax neye desen and içerem. Men deli deyilem Mehriban.”
“Bes niye başqaları görmür onda?” hem bezgin, hemde şübheyle soruşmuşdu.
Azca incimişdim düzü, amma ona da haqq verdim sonra. “Başqasıda var. Vüqar. O dünen mene danışdı. Uşaq az qala ağlayacaqdı Mehriban.”
“Axı onunla seher danışmışam ve çox şen idi. Meni sevdiyini dedi. Bax uşaqlarımın nece hiss etdiyini yaxşı duyuram ve Vüqarın heç neyi yoxuydu.”
“Seher otaqlarındaydın?”
“He. Hamsını geyindirib yemeye düşürtdüm.”
“Olar otaqda olub yeqin. Vüqar olardan çox qorxur, mene otaqların...
“Besdi, besdi, besdi. Anar ne danışdığını bilirsen?”
“Bax heç özüm yuxumda görsem inanmazdım. Amma bu son 3 günü, dediyim kimi siz gelennen olub”
Derin bir nefes aldı. Dodaqları dişlemeye başladı. Rahatlaşmışdım düzdü, amma yeni qorxu vardı artıq. Göresen danışığımızı eşitmişdiler? Çünki 2 xeberdarlığım vardı artıq.
Ele o an koridordan cırıltı seslerini eşitdik. DANQ.. DUNQ... Bu polun üstünde kiminse gezdiyini bildirirdi. Emin olmaq üçün Mehribana baxıb rahatlaşdım, çünki o da

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 104 >>