üstünden.

Qaraçı qadının gördükleri (I hisse)
Yene hamı bir yere yığışmışdı. Axşam yemeyi vaxtıydı, amma bütün gün heçne yemesemde ac deyildim. Bu iy burda her yere hopduqca ne yeye bilerdim ki? Özümü axmaq kimi hiss edirdim. Yeni tekce iy olsa, derd yarıydı Amma bu gördüklerim. Beynimde Çaldıran döyüşünden sonra susmayan kilse zengleri kimi cingilti vardı. Heyecan tebili, tehlüke siqnalı. Ne ede bilerdim? Bu sualın qarşısında herdefe tekrar-tekrar aciz qalmaqdan nifret etmişdim.
Deyesen bu cür halı olan tekce men deyildim. Mehriban da narahat görünürdü. Daim ağız dolusu ve maraqlı söhbeti olsada bu gün susqun idi. Herden menim kimi boşqabındakı küfteye eziyyet verirdi. Düzdü bele olmağına göre pis olmuşdum amma tek olmadığımada sevinirdim.
“Bele sabah terpenek?” dedi anam.
“Ne menada?” Atam soruşdu.
“Yeni bütün yayı bu eve yapışıb qalmayacağıq ki, bura istirahete gelmişik.”
Bir neçe saniye hamı bu fikiri düşündü. Sakitlikde marçıltılar aydın eçidilirdi.
“Menim demey olar 3 günlük işim qalıb.” Sakitliyi pozan ilk Atam oldu.
“İndi ne deyirsen seni gözleyek?” Sonra destek axtarıb qarşısında oturmuş Mehribana “Sen danış heç olmasa”
Mehriban fikirden ayıldı. Qulaq asırdı amma ona sual verileceyini fikirleşmemişdi buna görede bir az dayandı. Heç ona uyğun davranışlar deyildi bunlar. Onu anlayırdım. İlk mene baxdı sonra ise Anama.
“Bu qeder... Bu qeder işlemeyine mende narazıyam amma 3 gün 3 aya baxanda o qederde çox deyilki” dedi ve o da öz sözüne göre destek axtardı. Men terefe baxmamışdı.
“Sene nolube Mehriban?
“Heçne sade...”
“Bir dene sensen sen de bele eliyennen sora...” anam narazı amma hemde şen bir tonla demişdi.
Mehriban da gülümsedi ya da gülümsemeye çalışdı. Anamın bu uşaq hereketleri bezen bezdirici olurdu.
“Qan bağını qıra bilmezsen ezizim”deyib elini qaldırıb Mehribanla 5 vurdu.
“Siz sabah hara istesez gedin. Lap men apararam, bildiyime göre kende yox, burda yaxınlarda shopping centre açılıb. Ele böyük yer deyil...
“Ela, gederiy ora.

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 104 >>