deyesen. Uşaq sesiydi. Çevrilb olara teref getmeye başlayanda yerimde sendeledim, az qala yıxılmışdım ve bir şeyide xatırladım. Yere eyilib qalan daş parçalarını yığdım yerden, cibime töküb anamgile teref getdim.
Yaxınlaşan da ağlayanın Elizabet olduğunu gördüm. Qeribe görünürdü, dayanmadan hıçqıra- hıçqıra ağlayırdı. Baxışları Mehribanın çiyninden mene kilitlenmişdi. Onu inciden bir uşağın hemin adama baxdığı baxışla baxırdı mene. Ne edeceyimi bilmirdim. Ağzımdan “Ne olub ki?” sualı çıxdı.
“Gezirdik ele özmüzçün birden Elza ağlamağa başladı.” Deyib Elizabethe baxdı. “Az qala özünnen gedeceydi ağlamaqdan. Hekime aparmaq istedim, amma o buranı isteyirdi. Yaxşı, yaxşı balam sakit ol birdenem.” dedi ve qızı qucağında yellemeye başıadı.
Ses küye evdeki bacılarımda çıxmışdı ve olarda menim verdiyim sualları verirdiler. Mehriban narahat idi. Ne edeceyini bilmirdi. Anam da narahat olmağa başlamışdı ve ne yaxşıki Fuad yanındaydı çünki men heçne ede bilmezdim. Hamı eve keçmeye başladı.Ellerindeki bir-iki mağaza paketinnen çox şey ala bilmedikleri anladım. Hamıdan sonra girdim eve. Evdeki gerginliyi duya bilirdim. İndi ne olacaqdı göresen? Sındırdığım yaşıl daş Elizabet üçün ne ifade edirdi? Ve en önemlisi buna göre mene ne edecekdiler?
***
Qonaq otağında hamının dağılmağını gözledim. Anam bacılarımı ve mehribanın uşaqlarını da götürüb yuxarı çıxdı. Ne yaxşıki o, yatırtmağa qerar verdi. Fuadla Mehriban qalmışdı sadece ve Fuadın burda olmağı vecime deyildi. Bir terefden onun eşitmeye haqqı olduğunu fikirleşirdim. Mehriban ise özünü çox qeribe aparırdı. Hereketleri meni çox teesüflendirirdi ve bir azda incidirdi. Ele bil dünen bu vaxtlar burda oturub Elizabetsen danışmamışdıq. Ele bil söbetimizin axırında o polun cırıldamalarından sonra bunu çıxaranın Elizabet olmayacağını anlamamışdı. Ya men deli olub olmayan şeylerin olduğunu iddia edirdim, yada Elizabet Mehribana neyse etmişdi. Eynen Vüqara etdiyi kimi.
“Mehriban” dedim.
Elini alnından ayırıb “Nedi Anar?”

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 104 >>