dedi.
“Elzab... Elza haqda ne fikirleşirsen? Dünen danışdıqlarımız yadındadı?”
Eliyle alnını ovuşdurdu elebil neyse yadına düşmüşdü amma sonra “Ne danışmışdık ki?” deyende başımdan qaynar su tökdüler ele bil.
“Dünen sene demişdim, axı. O gelene qeder danışmışdım sene. Bu vaxtlar idi ele. Yadında deyil?” sesim get- gede cılızlaşırdı.
Sadece başını yelledi.
“Yaddaşını silib yeqin.”
“Ne danışırsan Anar?” dedi Mehriban bezginlikle.
“Ne?” dediyini eşitdim Fuadın. Sesi çox sakit çıxmışdı, eşitmemezliye vurdum.
“Elizabetden danışıram. Dünen danışdım sene olanları. El burda, bu otaqda. Sonra koridorda kiminse gezdiyini eşitdik, çıxdıq baxağa, Elzaydı.”
Dediklerim qarşısında mat- mat baxırdılar. Esebim korlanırdı yavaş- yavaş. “Neye baxırsız? Mehriban heçne...” dişlerimi sıxırdım artıq. Esebimden esirdim. Gözleri titreyen bedenime dikildi ikisininde. Azcada gülümseyirdiler? Bu daha çox esebleşmeyime sebeb oldu.
“Sen yaxşısan?” deyib, güldü Mehriban. “Xestesen, ya zarafat edirsen?”
“Bax dünen de bunu demişdin. Sonra mene inandın.” Dedim Mehribana. Az da olsa ümüdüm artmışdı amma...
“Sen öznü yaxşı hiss edirsen, eger zarafat elemirsense. Ciddi görünürsen ona..” deyirdi Fuad amma sözünü yarımçıq qoydum.
“Elbettde zarafat elemirem!” Yüksek qışqırığım seslerini kesdi. Bu defe üzr istemeyecekdim bu defe, ona görede “Mene qulaq asın.”
“Sen mene qulaq as Anar! Bu cür tonla üstüme qışqırmağın heç xoşuma gelmir! Atan bilse...”
“Men... MEN balaca uşaq deyilem Mehriban!”
“Men balaca uşağam?” Gözlerindeki yad baxışları gördüm Mehribanın. Neyse olmuşdu ona ve sössüz pis bir şey idi. Men tanıdığım Mehriban bu deyildi. Dünenkiydi. Ne cür olur- olsun mene qulaq asardı, heç vaxt bu cür reaksiya vermezdi. “Uşaqlarımlada en kiçik zarafatıda qebul elemirem! Hele men sene onun neler çekdiyini demişdim. Bu qeder şeyden sonra nece bele danışa bilirsen?”
“Men ne dedim ki? Heç bilir...”
Fuad elini çiynime qoydu sonra “Anar mence besdi. Bele heç neye nail ola bilmerik. Mehriban bu

<< 1 ... 40 41 [42] 43 44 ... 104 >>