idi, amma o helede yavaş- yavaş yeyirdi. Baxdımı hissetmiş, gözlerini nimçeden ayırdı ve men sadece gülümsedim. O ise heç bir qarşılıqsız çeyneye- çeyneye meni otaqdan çıxana kimi süzdü. Otağıma qalxıb bel çantamdan Canonumu götürdüm. Bu internetin bele tutmadığı evimizde (hetta rayonda) 3 ay şekil çekmek darıxmamağıma kömek ederdi. “Ele günü sabahdan aşağı düşüb kendi, yada meşeye gedib menzereleri çekeceyem” deye fikirleşdim. Bir anda gelen entiuiazmın tesiriyle bu qeder menzereye 3 ay bes etmez fikirleşdim, sonra başda her şeyde bele olduğu düşüncesi meni söndürdü. Uzaq başı 2 hefteye bundan da bezecekdim.
Aşağı düşdüm. İşimi tez bitirib yene yatmaq isteyirdim. Elbette bir az sonrakı hadiseden sonra şirin yuxuya ömürlük hesret qalacağım ağlıma bele gelmezdi.
“Tez olun besdirin danışdız, durun şekil çekdirek” deyib fotoaparatımı tenzimledim.
Her kes ayağa qalxıb Masanın qabağına keçirdi amma bir terefden de qızğın söhbetlerindeydiler. Qolumla stula söykenib yığılmaqlarını gözledim. Mene çox uzun gelen bir vaxtdan sonra axır ki düzüldüler. Böyükler arxada uşaqlar ise qabaqda düzülmüşdü.
“Hazırsız?” dedim.
Anam etrafına baxıb hamının adından “He hazırıq. Çek” dedi.
Yoxlamaqçün ele bele bir şekil çekdim. Kanonun işığı 2 saniye titreşerek yandı. Amma qeribe bir terpeniş hiss edib sağa baxdım. Bu Elizabet idi. Sifetinde ilk defe qorxu mimikası gördüm. Dodaqlarının kenarları aşağı eyilmiş, ağzı açılmışdı. Bu deyqe ağlayacaq fikirleşdim. Amma elece qaldı. Mehriban bunu görmemişdi. “Sadece, yoxluyurdum indi yene çekeceyem” deyib kameranı gözüme yaxınlaşdırdım. Bildirmesemde gözüm Elzadaydı. Uşaq şok keçirecekdi ele bil, ona görede başımı qaldırıb onunla maraqlanmaq istedim amma heç gözlemediyim hereket etmeye başladı.
Sol eli aramla yuxarı qalxırdı, sanki... Dejavu bir görüntü. Bayaq 2-3 saat evvelki el hereketi. Tez barmağım düymeye tuşlandı. Titreşen işığı his edende güneşe çıxmış insan kimi gözlerini qıydı ve... Yene kiminse elinden tutdu. Mense dayanmadan

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 104 >>