qulaq asmadan buterburodlara daraşdılar. Heresi birinin balaca medesini doldurdu ve doydular deyesen. Birden Elizabet girdi içeri ve onu tamamiyle unutmuşdum. Divanda oturub süfreye baxırdı ve ac olduğu göz qabağındaydı. Evvelce vermek istemedim amma sonra yazığım geldive boşqabdakı axırıncı buterburodu onun yanına aparıb qoydum. Tez blaknotuna neyse qaraladı ve “Çox sağol” yazdığını gördüm. Bu aramızı bir az yumşaltdı deyesen ki, men kresloda oturub yemesini gözledim. Aramla buterburodnu yeyerken o mene men de ona baxdım. Bitiren kimi “Ne baş verir Elza? Xaiş eliyirem bizi başa düş, ne baş verdiyini bilmeliyem.”
Tereddüd edirdi amma sonra blaknotunu götürüb yazdı ve mene uzatdı. “Zaman tilsimidir. Bizim terefde zaman olduğu kimi axır amma dünyada her şey donub.” Deye oxuyub ona baxdım. Onsuzda mende bunu fikirleşirdim. “Bes olar ne isteyir?” dedim gic kimi. Cavab qarşımda oturmuşdu. Heçne yazmadı. Ya onsuzda bildiyimi bilirdi, yada söhbetin uzanacağından qorxurdu. “Ne qeder çekecek?” soruşdum. Blaknota neyse yazıb yene qaytardı. “Bilmirem”... Ele de sade yazmışdı ki, Bilmirem. Qısa, konkret. Hirslendim ve ayağımı terpedmeye başladım. “Nece yeni? Bu baş verenler bilirsen ne qeder qeyri normaldır? Olar seni isteyir ve sen bilmirem deyirsen! Men bilirem, biz ölene kimi Elza? Heç bizi fikirleşmirsen? Biz insanıq Elza, sense...” deqiq bilmirdim o nedi yada kimdi. Belkede insanıydı amma o qara qoruyucuları?
Qeyri-ixtiyari sesim qalxmışdı, uşaqlar her şeyi eşitmişdiler. Yene ağlamağa başladılar. Elizabetinde gözleri dolmuşdu ve oda ağladı. Başını orda olmayan yada bize görünmeyen bir şeye söykeyende dehşete geldim ve yerimden qalxıb uşaqları sakitleşdirmeye getdim.

Üstünnen iki gün keçmişdi deyesen amma heç ne deyişmemişdi. Pencereden baxan kimi uğultular qopur, uşaqlar ağlayır mense oları sakitleşdirirdim. Güneş dayandığı yerden 1 sm bele hereket elememişdi. Maşınnan ve içindeki ailemden danışmıram heç. Göresen indi ne hiss edirdiler? Ya atam hardaydı. O zehrimar

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 104 >>