düymeni tuşlayırdım.
Bir şekilde Elza sağa dönmüşdü. Diger şekilde yuxarı baxaraq sanki yalvarırdı. Sonrakı şekilde tutduğu her neydise onu buraxmışdı ve ele ondan sonrakı şekil qaranlıq otaqda çekildi. İşıqlar sönmüşdü, amma apratın işığıyla bir şekilde çekdim amma bu defe sadece onu. Kameradan aralanıb ekranda şekle baxdım.
Elza gülürdü.
İKİNCİ HİSSE.

O gün yatanda, yada yatmağa çalışanda beynimde qasırğa kimi bir fikir qalan her şeyi silib süpürür, başqa bir şey düşünmeyime aman vermirdi. Elizabethin o balaca mesum sifetinin arxasında ne gizlenirdi? O ağlayacaq kimi narahat baxışlar, sağa- sola çırpınması ve işıqların ele o vaxt sönmeyi. İşıqların zirzemiden ümumi qapadıcıdan söndürülmesi tesadüf idi? Kim o düymeleri aşağı çekmişdi, zirzemide kim vardı ve kimin ya da neyin boyu o desteye çatacaq qeder hündür idi?
Fotoaparatım qucağımda qalmışdı, mence en tehlükesizi de buydu. Ah, men deli oluram yeqin. Mene ne olur bele. Gördüklerimin öz xeyalımın mehsulu olmadığını, 2+2=4 kimi konkret olduğundan emin idim.
Yuxunun yorğunluqla otağıma gelmeyini memnuniyyetle qarşıladım. Yuxu her şeyin dermanıydı ve sabah her şey yaxşı olacaqdı.
Oyananda niye otağımda kimse başqası olubmuş kimi hiss edirdim bilmedim. Ah yox yene başlayırdım? Derinden esneyib diqqetle otağa baxdım. Bu hiss keçmedi. Birden heyecanla “fotoaparatım” deye düşündüm. Köne kinolardakı pambıq yığan qızlar kim, üstüme örtdüyün nazik adyalı elek- velek eledim amma tapmadım. Axı axşam qucağımda yatmışdım. Çevrilib şkafa baxanda, ordaydı, şkafın üstünde ve tam xatırlamasam da yuxulu-yuxulu men qoymuşdum ora. Başımı yelledim ve ve ellerimle üzümü ovuşdurdum. Men ne gözleyirdim ki? Kimse gelib götürecek? Birden her şey menasız gic-gice göründü. Canonun yaddaşındakı şekilleri tapmaqçün yaddaş düymesine basdım. Amma şekilleri bir yana heç kartın özünü de tapmadım. Soyuq bir titreme keçirdi bedenim. Mikelancelonun Davidi kimi bir neçe saniye donub qaldım ve sonra udqundum. Paltarlarımı geyinib tez

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 104 >>