qeder reğbetini qazanması meni narahat edirdi. Belkede evdeki tek qızlar olduqlarıyçün bacımla daha çox mehribanlaşmışdılar. Gelincikleri bir yerde bezeyir, bir yerde yemek yeyir, paylaşır ve hetta bezen qucaqlaşıb yatırdılarda. Axşam vaxtı yeni normalda axşam olmalı olan vaxt uşaqlarıda qucaqlayıb yatırdım. Onu ise biz terefe qoymurdum o da kreslonun bir küncünde büzüşüb yatırdı. Bele baxanda onun da tek yatmadığına emin idim.
Altıncı yada yeddinci gün seher gözlerimi açanda nese qeribelik hiss etdim. Gözüm hemişeki kimi Elzaya baxdı birinci amma o yerindeydi ve yatırdı. Yan yöreme baxdım Fidan ve Vüqarı gördüm. Bes Rüstem hardaydı? GUM! Yuxum qaçdı ve tez ayağa qalxdım. Sakitce “Rüstem” çağırdım. Ses gelmedi. Elizabet oyanmışdı, amma obirileri yatırdılar. “Rüstem” çağırdım yene, bu defe Elzaya baxaraq. O da maraqlanırmış kimi etrafına baxırdı. O biri otaqlara keçdim aşağıda yoxuydu. Saata baxdım, 3 idi. Güneş düz başmızın üstünde olmsına baxmayaraq geceydi eslinde. Bu cür 6 sutka keçirmeyime baxmayaraq helede öyreşmemişdim.
Harda ola biler, harda?Deye düşünürdüm ki ev qapısının aralı olduğunu gördüm. Her şey o saniye girdi beynime. Mehribanın “Rüstem lunatikdir. Herden geceleri bütün evi gezir deye ayağının altına yaş eski qoyuram...” deyen sesi qulağımda cingildedi. Bunu birdefe çox xoşladığı uşaqları barede söhbet açılanda demişdi. O deqiqe heqiqeten de dehşetliydi. Mesuliyyet, qorxu, ağrı boğurdu meni o deqiqede. Özümü öhtesinden gele bilmemiş, zeif hesab edirdim. Nece bele yatıb qala bildim. Ya sadece yuxarı çıxıb? Ya belke helede evdedi? Bes qapı? Qapını kim açıb?
Ağır-ağır nefes ve atdımlarla qapıya yaxınlaşıram, amma mesafe sonsuz kimidir. Tutqun dehlizin sonuna gelib qapını açıram. Niye her şey bu qeder ağır gedir? “Nolar orda olmasın!” Qapı açılır gözlerim gur işığa öyreşir hele. Yox orda deyil, olsa o vehşiler qara- qışqırıq salardılar, Bayırda ise ölüm sessizliyi var. Deye özümü teselli edirem, amma balaca uşağın sarı zeminin sonununa doğru

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 104 >>