Fikrimde o olanda, onunla yaşadıqlarımızı gözümün qabağına getirende üzümde çoxdan beri hiss etmediyim oğrun gülüş yaranırdı. Hele birinci sinifin ortalarında başlamışdı dostluğumuz. Ta o vaxtdan ona qarşı qeribe hissler keçirmeye başlamışdım. Sinife her girende o gelibmi deye baxardım hemişe. Hetta bir defe hemişeki yerinde oturmadığını görüb salam-kalamsız gözüm bütün sinifi gezmişdi, daha sonra arxa partadan mene el yellemiş mende düz sinemin ortasında qeribe bir rahatlıq hiss etmişdim. Di gelki yaşlı edebiyyat müellimimizin indiki uşaqların salam vermek barede nece diqqetsiz davrandıqları barede acıqlı nitqini dinlemişdim.
İndi bu xatırladıqlarım xeyal idi sanki. Heç vaxt olmamışdı ve... Olmayacaqdı. Bu evde ilişib qalacaqdıq. Men Ülkerimin cavabını ala bilmeyecekdim. Heqiqeten ne cavab verecekdi göresen? Böyüdükce mene baxan baxışlarında hiss olunacaq derecede deyişmiş sirr ne idi? Men... Men mene olan sevgisi kimi yozurdum bunu, çünkü, çünkü başqa heç bir oğlana bele baxmırdı axı o. Men sehv anlamışdım, ya bütün qızlar en yaxın oğlan dostlarına bele baxırdılar?
Düşdüyümüz bu veziyyetden idimi ya ne, bütün fikirlerimin sonu pise gedirdi. Ona görede fikrimi dağıdıb indiye qayıtdım.
Özümü toplayıb “Elza” deye çağırdım onu. Hemişek kimi men artıq şexsileşdirdiyim kreslomda oturmuşdum. Olarsa ortadakı balaca stolda oynayırdılar.
Çevrilib mene baxanda derin bir nefes aldım ve başqa yere baxdım. “Bütün bular, ne vaxta kimi davam edecek?” soruşdum. Bu çox qefil olmuşdu deyesen, çünki özüde tutulmuşdu. Oyuncaqları buraxıb divanda oturdu ve bacımgilde oyunu buraxıb onu izlediler. Başqa yere baxırdı sanki, kimlese meslehetleşirdi ve sonra bloknotla kağızını alıb nese qaraladı. Bunu gören kimi tez divana keçdim, heqiqeten maraqlı idi.
Cavabı alıb oxudum. “Müharibe bitende.” yazdı.
“Müharibe? Ne müharibe Elza?” dedim. Ona ele baxmışdım ki ele bil “delisen?” deyirdim.
“Artıq saxlamağın menası,yoxdu ona görede sene her şeyi deyeceyem.” yazdı uzun aradan sonra.

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 104 >>