deyil.”
“Fuad emi?”
“Teşekkür edirem, heçne lazım deyil”
Bayıra çıxdım, velosipedime minib enişle aşağı südüm. Çevrilb eve baxanda udqundum. Elizabeth qonaq otağının penceresinden mene baxırdı ya örtdüyümden 1000% emin olduğum açılmış qapıya? İçimdeki bir ses durma deyirdi ve mende dayanmadan süretle pedalı çevirdim. Bilmirem son gördüyüm menzereden idi ya heqiqet amma arxamdan kimse qaçırdı ele bil. İki terefi ağaclıq, tozlu yolla eniş aşağı düşürdüm. Atamın maşınnın seherki izlerini görmeyim bir az güven verirdi amma arxamdakı zeif “tap- tap- tap- tap” seslerini vece almayacaq qeder yox. Udqundum ve o an axmaq bir hereket etdim. Tormuzu sıxıb, qulaqlarımı şekledim. Bayaqdan tekerlerin altında qalan daşların xırçıltısıyla yaxşı eşitmediyimi düşünürdüm(ve ya bele olmasını isteyirdim) yada daha da gijdesem bunun pedaldan geldiyini fikirleşirdim. “TAP-TAP” ve o da dayandı. Boş- yola baxdım eslinde var olduğunu bilirdim amma heçne görmedim. Evimize teref burulan yoldan başqa heçne. Ve düz yolun ortasında sonradan fikir verdiyim şey qalxan toz idi?
Dilimin ucunda “lenet şeytana” dedim ve velosipedi birinci defe sürenlerin etdiyi kimi qabağını qaldırıb yola teref qoyub dayanmadan sürdüm. Ele bil velosiped yarışlarının final merhelesiydi ve men ne olur olsun qalib olmalıydım. Heqiqetende men qalib olmalıydım. Belkede elimdeki o fotolar mene deli olmadığımı sübut ede bilerdi. Hemçinin axamca qaçan şeyi ve ya o qızın eve girende olmuş qeribe hadiseni.
Herden çevrilib baxırdım. Heçne yoxuydu, ne ses, nedeki addımların qaldırdığı toz.
Kende çatmaq bir az rahatlıq verdi içime. Velosipedden düşdüm ve elimle sürerk apardım. Sivilizasiya içinde olmaq ne qeder xoş idi. Bura geldiyim bir ilden çox bir müddetde kend çox deyişmişdi, lakin bu gün tamam başqaydı. 3 qapıda yaralı aparan ambulance görmüşdüm. Bundan başqa polis maşınları dayanmadan ora-bura şütüyür, verdiyi siqnallar ambulance siqnallarına qarışırdı. Tez şekilleri alıb redd olub eve getmek isteyirdim

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 104 >>