eli esdi “ve heç kim bizi aparmağa gelmeyecek. Anam atam çoxdan ölüb yeqin. Meni bura qoyanda Kas- Kaslar onsuzda saraya çatmışdılar.” Yazdı. Mene baxmadan bir eliyle yazdığını mene uzatdı, digeriyle üzünü sildi. Onsuzda yazarken oxuya bildiyim üçün, hemde yeni eşitdiklerim meni esebleşdirdiyi üçün kağızı almadım.
Çıdırdayan alovun işığı altında bir müddet ikimizde bir- birimize baxdıq. İçeri ele qaranlıqlaşmışdıki, ocağın üzümüzde dalğalanan narıncı işığı olmasa birbirimizi görmeyecekdik. Ona esebleşmeli hirslenmeliydim amma eksine günlerdir davam eden narahatlığım keçmişdi birden. Ele bil üreyime danmışdı, Noranın o gün dediklerine inanmamışdım. Bunun yalan olduğunu bilmek, şübheli qalmaqdan daha yaxşıydı.
Bu narahatlıq keçmişdi, amma yerine başqası gelmişdi. Bes bele olan teqdirde biz ne edecekdik? Sonu ölüm idi bunu bilirdim, amma bir çıxış yolu olmalıydı axı.
“Hammız öleceyik. İlahi hammız öleceyik” dedim öz-özüme. Başımı ellerimin arasına almış, sıxmağa başlamışdım.
“Buna icaze vermerem” yazdı. Bax bu çox esebleşdirdi.
“Sen onszuda çoxdan icaze vermisen her şeye. Nedi yene aldacaqsan bizi?” dedim. Hirsimi boğub onu silkelemek üçün özümü gücle saxlayırdım. “Offf” çekib başımı ellerimle berk- berk sıxdım. Alnımı ovdum ve teze öyrendiyim heqiqetleri hezm elemeye çalışdım.
On deqiqe heç birimiz heçne elmedik. Narahatlığım ve gerginliyim keçmemişdi (bele getse keçmeyecekdide) amma hirsim soyumuşdu. Evvel- axır o balaca bir qız idi ve yalanını etiraf etmişdi. Ağlımda bir cümlesi heç cür gözümün qabağından getmirdi. “Men ailem kimi olmaq istemirem” yazmışdı.
Hemin kağızı tapıb barmağımı qoyaraq “Bununla ne demek isteyirdin?” dedim.
Qarşılığında uzun bir cavab yazdı. “Menim növüm, sizin kimi deyil. Bizi Kas- Kaslardan ferqlendiren yegane şey ağlımız olmasıdı sadece. Biz olardanda vehşiyik eslinde. Çox qeddarıq ve sizin kimi başqalarını düşünüb hereket etmerik heç vaxt. Bir çoxumuz cehennemde ezab melekleri olur. Çoxsu qaranlıq işlere qarışır. Emosiyalarımız,

<< 1 ... 80 81 [82] 83 84 ... 104 >>