baxanda başımdan sanki qaynar sular endi. Vehşiler maşınin etrafını iyleyir nifretle fısıldayır, orasına burasına toxunub geri çekilirdi. Tez bayıra qaçıb verandaya çıxdım.
“Yox. İlahi YOX! Olara el vurmuyun.” Deyib qabağa qaçdım. Ne elediyimi bilmirdim. Gözlerim alışıb yanırdı ve bir terefdende dondurucu soyuq her terefden soyuq iyneler sancırdı mene. Beynimden gelen bir siqnalla dahada ireli getmedim ve yere yıxıldım. Eyni sözleri deyirdim gücsüz bir sesle “Olara deymiyin.” Sonra fısıltıya çevrildi. Dang- dunqlar alemi bürüdü. Kas-Kaslar maşını vehşi kimi döymeye başlamışdılar. Bele çıxırdı ki, tozunda, sehrinde müddeti bitmişdi. Bes anamgile ne olacaqdı?
Qoluma güc verib qalxdım. Evvelce buz kimi torpaqda solub qurumağa doğru geden çobanyastıqlarına baxdım. Sonra düz qarşımdakı maşına. Vehşiler harasına geldi zerbelr endirir ve kim bilir tilsimin tamamiyle snmasına ne qeder qalmışdı. Ağır-ağır ayağa qalxdım. Gözlerim güllerle maşın arasında birde gedib-geldi. Sonra birde... Çevrilib verandaya baxdım. Nora gözleri dolmuş mene baxırdı. Bağışla deyen baxışlarla başımı iki defe tesdiqleyirmiş kimi yelledim.
Ne dediyimi anladı, yanağından bir damla yaş süzülüb yere düşdü. Ölüm, çoxda uzaqda deyildi.

“Mene kömey elemelisen” yazdı. Necede soyuqqanlı hereket edirdi. Ele bil az sonra ölüme geden men olacadım o yox. Bir neçe defe nece demeye calışdım amma deye bilmedim. Boğazımda bir düyüm düyünlenmişdi. Qeher meni boğurdu.
“Her ehtimala qarşı zirzeminin qapısını bağla. Kopla Farom oranı qoruyurlar, menden xeberleri olmamalıdı, çünki bilseler buna mane olacaqlar. Sonrasına görede narahat olma her şeyi anlayıb sizi rahat buraxacaqlar...” ele hey dayanmadan yazırdı ki, elinden tutub saxladım ve aşağı eyilib onun yanağınnan öpüb, qucaqladım.
“Bağışla” dedim qulağına. Oda meni berk- berk sıxdı.
Bu vaxt uşaqlar oyandı. Bacım öskürüb gülümsedi ve “Nora. Oynayırsan?” dedi.
“Bu defe mende oynayacağam” dedi Vüqar. Adyalın arasından süzülüb qabağa çıxdı.
“Mende” deyib

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 104 >>