axmırdı, çünkü hele ümüdü vardı Mehribanın. Çünkü hele baxmadığı otaqlar vardı. Ağzımdan çıxan kelme ya sevinc yada keder göz yaşlarına çevirecekdi oları. Amma heçne deye bilmedim.
“Qan” dedi ve gözleri pencereye döndü.
O gün Mehriban başqa heçne demedi. Hamı sadece ağladı. Anam içeri girib az sonra her şeyi anlayandan sonra xestexanalıq oldu. Uşaqlar hamısı ağır soyuqdeymeye göre müalice olunmağa başladılar. Bacımın veziyyeti xüsusiyle pis idi. Huşu helede özne gelmemişdi ve qızdırmadan yanırdı. Menede sebebini bilmediyim birşeye göre sistem yazmışdılar. Hekimler hemşe nese tapırlar onsuzda.
En pisi ise üstümde olan cinayet işiydi. Elbettdeki Elzanın ölümünde bir nömreli şübheli men idim, amma eleyhime heç bir sübut olmadığına göre iş yarımçıq qalmışdı. Evvelce Mehriban sonra atam sonra ise Fuad gelmişdi yanıma ve hamsını rahatlaşdıracaq bir cavab axtarırdı. KİM? Her birine hetta polis memurunada olanları son nöqtesine kimi danışdım. Ele hedde çatmışdı ki olar bir yana özüm deli olduğumu fikirleşmeye başlamışdım. Tebiiki heç kim inanmadı. Her biri yeni bir söz, belkede mende olacaq irelleyişe göre yanıma gelib ehvalatı bir de danışdırırdılar mene. İlk evveller mende heyecanla, ümüdle danışmağa başlayırdım. Amma heç ortasına çatmamış insanların üzünde gördüyüm o qeribe mimika dayanmağıma sebeb olurdu. Olara göre bu sadece ola bilmezdi men deli olmuşdum. Hemin günler hamısına, hetta özüme de nifret edirdim.
Qelbimde Noranın yasını tuturdum. Bu balaca qız bize göre ölmüşdü, indi heç kimin buna inanmamağı o qeder ağrı verirdiki. Heç kimle danışmamağa başlamışdım.
Bir çox yoxlamalardan sonra psixoloq yanına yazdılar meni. Birinci gün demek olarki heçne danışmadım. Sonrasındaysa verdiyi suallar ele cazibeli geldiki, bu xoş tebessümlü inandırıcı qadına inandım. Haqqını vermeliyem menim her kelmemi ele dinlemiş, ele peşmançılıq keçirmişdiki, ona inandım. Nece inanmıyım hetta gözleride yaşarmışdı, axı.
Amma bir gün axşam, yene yuxuya hesret qaldığım o gecelerin

<< 1 ... 94 95 [96] 97 98 ... 104 >>