birinde Fuadla atamın söhbetini eşitmişdim.
“Psixoloq ne deyir?” soruşmuşdu atam.
“Psixiatra ehtiyacı var. Veziyyeti o qeder pisdirki, hetta...”
Atam gözyaşlarını saxlaya bilmemiş ağlamışdı. Hetta en çetin veziyyetlerde bele metin olan atamın ağladığını görmek qeribe gelmişdi mene. Amma psixoloqun dediklerine baxanda o qeder incitmemişdi meni.
Növbeti heftede psixi veziyyetim yoxlandı, testler olundu, evvelce psixoloq sonra psixiatrla görüşler teyin olundu. Deyesen veziyyetim normal idi, amma helede heç kim dediklerime inanmırdı. Mence oları çaşdıran Vüqarında, Rüsteminde eyni şeyleri demeyiydi. Eh uşaqlar hemişe düzünü danışardı amma bunun kömeyi olacaqdı?
Polisleri çaşdıran ve özünden emin eden şey kendde de eyni qeribe hadiselerin baş vermesiydi. Orda cinayet töretmiş insanlar sonradan heçne xatırlamamışdılar. Amma yenede evin son halı, yeni; qırılmış mebeller, sındırılmış stollar, qapı, ocaqdakı kül. Bunları anamgilin getdiyi 1 saatlıq müddetde nece ede bilerdim? Bu polislerin cavabını tapmadığı yegane, dayan men ne danışıramki? Olar hansı suala mentiqli cavab tapmışdılarki? Hamsı ferziyye idi ve men helede evde qala bilmeyimi bu ferziyyelerin inandırıcı olmamağına borcluydum.
Bir neçe hefte sonra eve buraxıldım. Şeheri terk etmemek şertiyle eve gelmişdim. Suallarından bezdiyim polislerin elinden, maraq ve qorxu qarışıq baxşları daim üstümde olan ailemin eline düşmüşdüm. Valideynlerimin ve Mehribanın bu baxışlarını yox sayırdım, amma ele çetinidiki, artıq men ve olar vardı.. Sanki bir cümlemi gözdüyürdüler. “He men öldürmüşem” Bundan sonra yeqin ki rahat olacaqdılar.

***

Skamyada oturmuşduq. Qabağımda sünü gölmeçe ve yaşıllıq vardı. Suyun şırıltısı, quşların melahetli sesi, temiz hava. İçinde ele itib bamışdım ki, “Kaş ki evvelden delixanaya düşerdim” dedim içimde. Ele bu an suyun ahengli sesini Whatsapp- in vıyıltısı pozdu. Üzümü turşudub skamyanın o başında oturmuş qıza baxdım amma o bunu görmedi. Heyecanlanmışdı. Deyesen sevgilisi yazmışdı yene.

<< 1 ... 95 96 [97] 98 99 ... 104 >>