cümlesini tamamlayaraq “Menim burda qalmağımı isteyir” dedim.
Menevi yıxılmış, ezilmiş hiss edirdim özümü. Üreyimin tam ortasında boşluq yaranmışdı. Derin bir heçlik. Ayağım silkelemeye başladım gözümün dolmağını görmesin deye başımıçevirdim. Çox hirslenmişdim ve hirsimi çıxmalıydım. “Belke Kamran hekim sehf edir he?”
“O heç vaxt sehf etmir. Sen tam sağlamsan” dedi. Çox peşman olduğu belliydi.
Bir az fikirleşib “Herden seni öldürmey isteyirem” dedim “Adamı deli eliyirsen. Hem bedeninle hemde, davranışlarınla. O telefonu başında neçe defe qırmaq istemişem bilirsen?” Başımı çevirib üzüne baxdım. “Çox esebleşdirirsen adamı. Kamran bilir buları? Sen.. Senin buna haqqın var? ” dodağımı gemirib “Seni.. Seni...”
Davam ede bilmedim. Ne deyecekdimki? Seni çox qısqanıram? Sene qipte edirem? Senin öldürmek isteyirem, çünkü bele rahat olmağından esebleşirem ve ya sen menim yaşadıqlarımı heç vaxt yaşamayacaqsan? Bun ona nece deye bilerdim. Bu axmaq, ere getmeye alışıb yanan qıza? Onun menasız heyatını damı qısqanmağa başlamışdım?
Ayağa qalxmışdı ve berk qorxmuşdu. Ona yazığım geldi birden ve hirsim soyudu. “Bura senin yerin deyil” derin bir nefes alıb “Korpusa getmek isteyirem.” Dedim.
O vaxtan sonra o qızı birde görmedim. Gezmeye çıxanda keçel bir kişi olurdu yanımda. Düzü o günden sonra normal gezintiyede çıxmırdım. Ailemin meni burda saxlatdırması heqiqeti pis tesir etmişdi mene. Amma başqa ne gözlemeliydim ki? Düzü artıq oları günühlandıra bilerdimmi onuda bilmirdim. Bütün günümü sadece yataq olan boş otağımın künc bucağında oturaraq keçirirdim.

Deyesen axır ki deli olduğumu fikirleşdiyim bir vaxta o geldi. Gözlemediyim bir vaxta Kamran hekim içeri girib görüşüme gelen olduğunu bildirdi. Teeccübden heç ne deye bilmedim. Bu gün görüş günü bele deyildi, onda kim? Kİm gele bilerdi meni görmeye.
“Atam gelib?” soruşdum. Yanıma gelenlerden sadece o ve Fuad vardı. Anam da gelmişdi bir defe amma sonra halının pisleşdiyini eşitmişdim.
Son öyrendiklerimden sonra heç

<< 1 ... 97 98 [99] 100 101 ... 104 >>