birini görmek istemirdim, amma Kamran hekim “Gelen genc bir xanımdır” deyende teeccüblendim.
“Kimdir? Adı nedir?” soruşdum.
“Bilmirem mene sadece seni gözlediyini dedi. Mence ailenden biri deyil” dedi.
Maraqla arxasınca düşdüm. Görüş salonuna gelene kimi gelenin kim olduğunu fikirleşirdim. Ailemden biri idise ordan qayıdacaqdım, amma başqa biri... Başqa kim olacaqdıki?
Lakin qapıya çatanda başqa birisini gördüm. Gözlemediyim birisini... ÜLKERİ...NORA.......
MENE İNANAN BİRİ.

İnsanların çoxu itirmekden qorxduğu üçün sevmekden qorxur,
Düşünmekden qorxur-mesuliyyet hiss etdiyi üçün
Danışmaqdan qorxur-tenqid edilmekden qorxduğu üçün
Qocalmaqdan qorxur-gencliyinin qiymetini bilmediyi üçün
Unudulmaqdan qorxur-dünyaya bir şey vermediyi üçün
Ölmekden qorxur-yaşamağı bacarmadığı üçün
(William Shakespeare)

Bular heqiqet idi ya halisunasiya görürdüm? Kamran bunu niye edirdi bilmirem. Yeqin ki deli olmadığımdan tam emin idi ki “İndi danışa bilersiz” deyib getdi.
Zaman yene donmuşdu sanki, amma bu defe yaxşılığa. Ona toxunmaq heqiqet olduğuna emin olmaq isteyirdim. Qara ipek kimi saçları, qonur gözleri, hamar derisi, mene hemişe başını yuxarı qaldırıb baxan baxışı ve helede sirrini aça bilmediyim o xoş qoxusu. O idi. Ülker yanıma gelmişdi ve burdaydı. Ne deyeceyimi bilmirdim, eyni şeyleri onunda hal-hazırda yaşadığından emin idim.
Yadıma beşinci sinifin sentyabr ayı geldi. O gün de bele üz-üze qalmışdıq. Üç ay bir-birimizi görmeyenden sonra uşaqlar ne edirdiler? Oğlanla bu asand idi, sadece el verib görüşürdük, eslinde qızlarlada asand idi hamısına el edib hal ehval soruşmuşdum, amma Ülker. Donub qalmışdım orda. Artıq daş divarda baxmadığımız yer qalmayandan sonra axmaq kimi elimi uzadıb “Salam” demişdim. Teeccüblenmişdi ve bunu görüb qulaqlarım spiral kimi qızarmışdı. Başımı aşağı salıb elimi çekende son anda elimi tutmuş ve sıxmışdı. Sonra yanağımdan öpmüşdü, bu daha çox qızartmışdı qulaqlarımı. O günden sonra ad günüm ve sentyabr ayının birini

<< 1 ... 98 99 [100] 101 102 ... 104 >>