skamyada oturmuş körpesini qoynuna alıb yatırmağa çalışan qadın...Bu menzereni görmeyimle yene onu xatırladım. Yene o qadının ağlıma gelmeyi içimde helede aydınlaşdıra bilmediyim hisslerin oyanmasına tekan verdi. Üreyimin altında olan ağırlıq nifretmiydi yoxsa hesretmi helede anlaya bilmemişdim. Bu suala, görünür, heç zaman cavab tapa bilmeyecekdim. Analıq müqeddes duyğudur deyirler. Bes niye o qadın özünü bu duyğudan mehrum etdi? O qadın...Helede ona ana deye bilmirem. Axı analıq yalnız uşağı dünyaya getirmekle sonlanmır. O qadına ana desem bes onda uşağının barmağı qanayanda üreyinin başı yanan qadınlara, tam qarşımda dayanan bu anaya haqsızlıq olmazmı? O qadın ki, üş yaçlı körpesi ile yoldaşını atıb geden, arxasında buraxdığı qelbi qırıq insanı, ne baş verdiyini anlamayan, heyatdan xebersiz körpesini düşünmeyen, axtarmayan... Hetta nenem bele o qadın getdikde onunla elaqeleri kesdi. Niye getdi, niye atdı bizi bilmirem. Ağlım kesenden sonra beynimde bu cür çoxalan ve cavab tapmağa can atan suallarımın axtarışına çıxdım, ancaq ki sonda böyük bir sıfır...Bezdim...Buraxdım her şeyi. Meni istemeyeni, atıb gedeni, axtarmayanı men niye axtarmalıyam axı?! Nece qeribedi adını bele bilmirem... Elimi qaldırıb yanağımdan çeneme doğru süzülen yaşı sert şekilde sildim. Yene heyatımda heç bir rol oynamayan qadına göre ağlayırdım. Ağlıma gelmeyi ile nece de meni alt-üst etmeyi bacarır! Onun getmeyi bes deyilmiş kimi atam da getdi... Meni yaşlı nenemin himayesine buraxıb Kanadaya yerleşdi, iş qurdu. O qadından ferqli olaraq atamla görüşe bilmesek de arada telefonla elaqe saxlayırıq. İndi xoşbextdi. Yeniden evlendi, aile qurdu. Mene sahib çıxmasa bele ailesini gözünden qoymur. Bir qızını burada qayğısız qoysa bele oradakı qızına her gün sığal çekir, qızım deyir. Atılmaq hissi...İstenmemek... Bu gerçekler o qeder yandırır ki içimi. Sakitleşmek üçün her zaman etdiyim kimi derinden nefes alıb temiz havanı ciyerlerime çekdim. Addımlarımı itileşdirib iki deqiqeye taksi dayanacağına

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>