çıxdı.Elini üzüme toxundurub barmaqları ile göz yaşlarımı silmeye başladı.
-Ağlama..Axı niye ağlayırsan?!...Nedir seni bu qeder sıxan?!...
Saat 10-da evde olmalıyam...Onun gözlerine nece kilidlenmişemse ayağa qalxa bilmirdim.Göz yaşlarım öz süretini azaltsa da işini görmekde idi.
-Nermin...
Onun sesi...Sözle ifade ede bilmirem...
-Burax meni,-deyib ayağa qalxa bildim nehayet ki.
Getmeye çalışırdım ki, elini bu defe bileyimde hiss etdim.Axşam saat 9 olduğundan parkda ins-cins göze görünmürdü deyesen, ya da o vaxt mene ele gelmişdi.Sehrlenmişdim sanki.
-Nermin, nese olub, danış mene...
Bileyimi ondan qopardıb yanaqlarımı quruladım.Orxan ise sebrle menden açıqlama gözleyirdi.
-Heç ne olmayıb,Orxan..
-Yalan deyirsen,-sesinde qezeb notları sezilirdi.
Onun tonu meni azacıq esebileşdirse de, özümü o yere qoymadım.Yaxınlaşıb üzbeüz dayanaraq gözünün içine baxdım.
-Menimle bağlı olssaydı deyerdim, amma deyil..!
-Anlamadım?!...
-Senin kimi azdan-çoxdan tanınmağa başlayan iş adamı menim ailemi araşdırıb ya yox?!...
-Eger sen xalanla onun qızının heyatlarını nezerde tutursansa, xeberim var...
-O zaman beynini işe sal ve düşün azacıq...
Nefesini az qala üzümde hiss edirdim, gözlerini ilk defe bu qeder yaxından görürdüm, üz cizgilerindeki sertlikle mülayimliyin möcüzevi qarışımı seyr edirdim.Bu sehre nece qapılb qalmışdımsa Orxan elimi öz elinin içine alıb berk-berk öpdü.İlahi! Tekrar gizilti...Gözlerime baxıb üzümü ellerini arasına alaraq birnefese söyledi.
-Men seni sevirem, Nermin, her şeye reğımen...
Özümde güc tapıb ondan aralandım.Özümü itirmemişdim yene.
-Meni eve apar,-deyib üzüne baxmadan maşına doğruladım.
...Yol boyu heç birimiz bir kelme kesmedik.Men baxışlarımı ondan qaçırtsam da onun baxışlarını öz üzerimde hiss edirdim...Binanın qarşısında maşını saxlatdırıb söz demeye çalışırken çevik davranıb salondan endim...
...Evdekiler her ne qeder çalışsalar da menden söz ala bilmediler.En çox canfeşanlıq eden nenem qezeblenib Orxanın ünvanına söyüş

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 31 >>