tebessüm eskik olmadı, eksine genişlendi.
Refiqe menim hemişeki halıma narahat olmalıdır ki, gergin tonla soruşmağa qerar verdi.
-Nermin, ne edeceksen?!...
-Bilmirem, Refiqe...
Men sadece insanlara güvenmek meselesinde ehtiyatlı biriyem.Ona göre de bu vaxt qeder hamıya “yox” deyib yola salmışdım.Hem menim ele qohumum vardır ki, az-az yadıma düşürdü, amma her defesinde öz xarakteri ile meni inandırırdı ki,bele insanların kökü hele kesilmeyib...O insan barede sonra danışacam...
Men beynelxalq münasibetleri oxuyurdum.Ailemin pulu sayesinde ilk önce Yunanıstanda tehsil almağa başlamışdım.Amma aile özlemi meni o qeder sıxırdı ki, bu tez-tez menim sağlamlığıma menfi tesir gösterirdi.1 il oxuduqdan sonra valideynlerimden xahiş eledim ki, meni geri qaytarsınlar.Onlar da menim sözümü yerime salmadılar.Men passiv heyat sevmirem, ele buna göre de Bakıdakı universitetlerin birinde oxuyan kimi darıxmağa başladım.Ders-ev, arabir qızlarla gezinti-filan,bunlar meni sıxdıqca sıxırdı.Ailem de bunu başa düşürdü...Men qiyabiye keçib işlemeye başladım.Valideynlerimin tanışları çox idi.Ona göre de mene XİN-de adice “kağız” işine düzeltmek çetin olmadı...
Menim ardımca düşüb el çekmek bilmeyen Orxan meni xalamqızı ile birge getdiyim açılışların birinde görüb beyenmişdi.Üz cizgilerinden mene sert, öz işinde telebkar adam tesiri bağışladı.Onun digerlerinden ferqlendiren xüsusiyyet baxışları idi.Menim “yox” cavabımdan sonra başqaları kimi qarşıma çıxıb zehrimarını nümayiş etdirmedi. eksine mene ele baxışla baxdı ki, sanki meni tanıyırdı...
...İşler öz qaydası ile gedirdi.Men arabir qızılgüllere nezer saldıqda qeyri-ixtiyari sade tebessümle gülümsünürdüm.Budur, telefonumun zengi çalındı ve ekranda artıq qezber bildiyim nömre peyda oldu.Telefonu elimme alıb kabinetden çıxdım.Salamlaşıb hal-ehval tutduqdan sonra birbaşa söhbete keçmeye qerar verdim.
-Buyurun, Orxan bey...
-Nermin xanım, mene şans yaradın...
-Ne kimi şans?!...
-Gelin bir-birimizi tanıyaq...
Eslinde olduqca

<< 1 2 [3] 4 5 ... 31 >>